Carlos Ruiz Zafón, Cień wiatru

Wydawnictwo: Muza

Liczba stron: 515

Oprawa: miękka

Po raz pierwszy z tą książką spotkałam się w wieku 16 lat. Pamiętam, że do naszej szkolnej biblioteki trafił ten egzemplarz i ktoś mnie ubiegł. Nie mogłam spokojnie funkcjonować, aż się trzęsłam, żeby przeczytać. Cięgle chodziłam do zaprzyjaźnionej bibliotekarki i prosiłam o odłożenie. W końcu się doczekałam  i dostałam książkę do ręki. Od razu zabrałam się do czytania. Byłam zachwycona.

Po prawie dekadzie znów wróciłam do lektury „Cienia wiatru”. Zdałam sobie sprawę, że bardzo wiele pamiętam. Przede wszystkim Cmentarz Zapomnianych Książek. Bardzo się ucieszyłam, że znowu mogę poczuć zapach książek i posłuchać kąśliwych uwag Izaaka. Och, co ja bym dała, żeby dostać się w takie miejsce. Po drugie, topograficzna precyzja z jaką Zafón opisuje XX-wieczną Barcelonę. Czytając byłam obok bohaterów, przemierzałam razem z nimi tajemnicze uliczki, piłam kawę w kawiarniach, a i zapalić też się zdarzyło.

Fabuła książki jest ciekawa, przeplata się w niej jednocześnie kilka wątków i kilka historii, które w pewien sposób łączą się ze sobą. Uwielbiam retrospekcje, które w tej powieści są częstym elementem.

Były takie momenty, że Zafón troszeczkę mnie zanudzał i po prostu przewracałam kartki. Po drugie, Hiszpania słynie z upałów, w powieści prawie cały czas pada i ten deszcz mi nie pasuje do tego kraju. Chwilami sama siebie pytałam „Zaraz, zaraz! Czy ja przypadkiem nie jestem w Londynie?” Jednak może to było zamierzone działanie autora, żeby podkreślić tajemniczość historii?

Bardzo polubiłam Fermina – niezwykle gadatliwego przyjaciela Daniela, który wprowadził humor do książki.

Książka wzbudziła we mnie ogromną ciekawość już po raz drugi. Historia Daniela Sempere okazała się intrygująca, a przecież wszystko zaczęło się niewinnie, bo od znalezionej książki. Jednak po kilku latach sama postać Daniela do mnie nie przemawia. Jak dla mnie gapowaty i tchórzliwy. Po raz drugi niestety nie zawładnął moim sercem. A szkoda…

Podsumowując książki nie polecam, bo wszyscy ją znacie. Książka ma nie tylko plusy, ale minusy, więc pozostawiam Was z decyzją czy sięgnąć, czy raczej dać sobie spokój. Natomiast cytaty z niej są niesamowite. 

Buziaki,

Paulina

Garść cytatów

Książki są lustrem: widzisz w nich tylko to co, już masz w sobie.
*

W chwili, kiedy zastanawiasz się czy kogoś kochasz, przestałeś go już kochać na zawsze.
*

Istniejemy póki ktoś o nas pamięta.
*

Przeznaczenie zazwyczaj czeka tuż za rogiem. Jakby było kieszonkowcem, dziwką albo sprzedawcą losów na loterie; to jego najczęstsze wcielenia. Do drzwi naszego domu nigdy nie zapuka. Trzeba za nim ruszyć.
*

Ludzie są gotowi wierzyć we wszystko, tylko nie w prawdę.
*

Niewiele rzeczy tak bardzo oszukuje jak wspomnienia.
*

Czytać to bardziej żyć, to żyć intensywniej.

Niewiele rzeczy ma na człowieka tak wielki wpływ jak pierwsza książka, która od razu trafia do jego serca.

*

- Nie wiem, co mi się stało. Nie obraź się, ale czasem człowiek nabiera większej swobody przy kimś obcym niż przy kimś, kogo bardzo dobrze się zna. Skąd się to bierze?
Wzruszyłem ramionami.
- Pewnie dlatego, że obca osoba widzi nas takimi, jakimi jesteśmy, a nie takimi, jakimi staramy się jej wydać.

*

Wiedzieć [wiele o kobietach] to nikt nie wie, ani Freud, ani one same, ale to jest jak elektryczność, nie trzeba wiedzieć, jak działa, żeby cię kopnęło.

Istnieją takie miejsca, które trzeba i można oglądać jedynie w ciemnościach.
*

Ludzie będą gadać i wszystko rozgrzebywać. Człowiek nie pochodzi od małpy, tylko od kury.
*

Rzecz w tym, że mężczyzna [...] rozgrzewa się jak żarówka: trzask prask i już jest rozżarzony do czerwoności, i kolejne trzask prask lub pstryk, jak kto woli, i w sekundę jest sopel lodu.
Płeć niewieścia zaś, i to jest naukowo dowiedzione, rozgrzewa się jak ruszt [...] Powolutku, pomalutku, na wolnym ogniu, jak dobre escudella. Ale gdy już się rozgrzeje, nie ma siły, która by to zatrzymała.
*

Armia, małżeństwo, kościół i bank:
oto czterech jeźdźców Apokalipsy.