Nicholas Sparks, Najdłuższa podróż

Liczba stron: 459

Okładka: miękka

Z każdą kolejną powieścią Nicholas Sparks coraz bardziej mnie zaskakuje (nawet kiedy go czytam po raz drugi). Kiedy dowiedziałam się, że w kinach pojawi się film „Najdłuższa podróż” oparty na jego powieści byłam tak bardzo podekscytowana, że nie potrafiłam o niczym innym myśleć i gadać. Dlatego też zaciągnęłam męża na premierę. I popełniłam zbrodnię, bo dopiero po seansie kupiłam książkę i ją przeczytałam. Dzisiaj kolejny raz wracam do „Najdłuższej podróży” i znowu dałam się oczarować.

Sophia, studentka historii sztuki poznaje Luke’a, kowboja z rodeo. Już podczas pierwszego spotkania Luke pomaga jej doprowadzić do porządku byłego chłopaka. Szybko łapią wspólny język i znajomość przeradza się w głębokie uczucie, choć pochodzą z różnych światów – ona szuka pracy w mieście, on prowadzi ranczo z matką.

Ira Levinson miał wspaniałe życie. Kiedy umiera jego żona spokojny świat sypie się na kawałki. Tęskni za Ruth, jest bezbrzeżnie nieszczęśliwy i każdego dnia pragnie jej obecności. W wyniku wypadku zostaje uwięziony w samochodzie, gdzie wraca wspomnieniami do przeszłości. Towarzystwa dotrzymuje mu nie kto inny jak… żona Ruth.  

Sophia i Luke. Ruth i Ira. Pary, które nigdy się nie spotkały. Dzieli je prawie wszystko – lata, czasy, doświadczenie, przeżycia. Ale jedno wydarzenie sprawi, że ich losy połączą się na zawsze.

Te dwie historie są różne, kontrastują ze sobą, są ciekawe, pełne zwrotów akcji, ale łączy je miłość. Czysta, prawdziwa, głęboka. Moje serce zupełnie skradł Ira, który jest wspaniałym gawędziarzem, jego opowieści są melancholijne i bardzo romantyczne. Każde słowo jest niczym miód na nasze serce, którym przenosi nas w inne czasy, gdzie każdy mężczyzna był dżentelmenem, a na randkach pary trzymały się za ręce (albo nawet i nie) i patrzyły sobie głęboko w oczy. Poza tym listy, które pisze do Ruth są bardzo wzruszające, przepełnione miłością, troską i tęsknotą. Sparks ma talent do tworzenia niezwykłych postaci!

Patrząc na tytuł od strony technicznej to wcale to nie była najdłuższa podróż, bo przeczytałam ją w zawrotnym tempie. Sparks jest wirtuozem, który tak operuje słowami, że pochłaniamy je całymi garściami od pierwszej strony. Czyta się ją z zapartym tchem, ze spoconymi dłońmi, z szybciej bijącym sercem i ze łzami w oczach. Ma prawie 500 stron, ale jak dla mnie mogłaby mieć  i 1000. Podejrzewam, że nawet nie odczułabym takiej ilości mimo że bardzo dobrze znam styl Sparksa.  

Summary: Uwielbiam historie, które pozwalają mi się zatracić i marzyć. Autor stworzył wspaniałe postaci, wciągającą i zaskakującą fabułę, niezwykłe napięcie – wszystkie te elementy złożyły się na niebanalną historię. Urzekło mnie również genialne połączenie dwóch wątków oraz to, w jaki sposób losy bohaterów się przecięły. „Najdłuższa podróż” to wspaniała historia o miłości i tęsknocie, która wciąga na kilka godzin. Jeśli chcecie poznać prawdziwe oblicze miłości sięgnijcie po tę powieść.

A Wy czytaliście książkę? Jakie są Wasze wrażenia? 

GARŚĆ CYTATÓW

Skoro bowiem istnieje niebo, odnajdziemy się, bo bez Ciebie nie ma nieba.

*

Zapewniać kogoś, że się go kocha, to jedno, a pogodzić się z tym, że miłość do tego kogoś wymaga wyrzeczenia się swoich marzeń, to zupełnie coś innego.

*

Chciałbym potrafić namalować, co do Ciebie czuję, bo obawiam się, że słowa to za mało. Wyobrażam sobie, że maluję czerwienią Twoją pasję, błękitem dobroć, zielenią głębię Twojej empatii i intensywną żółcią Twój niesłabnący optymizm. I zastanawiam się, czy jakikolwiek artysta ma w swojej palecie wystarczająco dużo kolorów, by namalować to wszystko, czym dla mnie jesteś.

*

To, że o czymś myślisz, wcale nie znaczy, że to rozważasz, a tym bardziej, że to zrobisz.

*

Gdybyśmy się nie spotkali, myślę, że moje życie nie byłoby kompletne. Przemierzałbym świat w poszukiwaniu ciebie, nawet gdybym nie wiedział, kogo tak naprawdę szukam.

*

To odróżnia rodzinę od znajomych. Rodzinę ma się na zawsze, bez względu na wszystko, nawet jak słabną kontakty, bo te można zawsze z powrotem zacieśnić. Zwłaszcza kiedy człowiek pojmie, jaka jest ważna.

*

Czasem wydaje mi się, że Bóg ma specyficzne poczucie humoru.

*

Do tej pory noszę w sobie rany, których z zewnątrz nie widać, ale one tam są i nigdy się nie zabliźnią.

*

Prawdziwy związek zaczyna się po pierwszej poważnej kłótni. Do tego czasu to miesiąc miodowy. Człowiek nie ma pojęcia, czy coś jest mocne, dopóki tego nie przetestuje.

*

Dziwne, myślę sobie, jak układa się nasze życie. Przypadkowe sytuacje w połączeniu ze świadomymi decyzjami, czynami i mnóstwem nadziei mogą ukształtować przyszłość, która wydaje się z góry zaplanowana.

*

Jak już masz się żenić, to tylko z kobietą mądrzejszą od ciebie. Po co miałbyś główkować sam?

*

Skoro bowiem istnieje niebo, odnajdziemy się, bo bez Ciebie nie ma nieba.

*

- Wspomnienia sprawiają, że bywasz smutny.
- Może- mówię, patrząc na nią- Ale to wszystko, co mi pozostało.

*

Nie dostrzegasz w sobie tego, co widzą w tobie inni.

*

Nie ma ojca, który uznałby jakiegokolwiek mężczyznę za odpowiednią partię dla swojej córki.

*

Moim zdaniem ludzie często nie zdają sobie sprawy, że nic nie jest dokładnie takie, jak to sobie wyobrażają.

*

Myślę, że człowiek powinien umierać tak, jak żył; otoczony tymi, których zawsze kochał.

*

Rozumiem, że miłość i tragedia idą w parze, bo jedna nie istnieje bez drugiej, a jednak zastanawiam się, czy bilans jest sprawiedliwy.

*

Świat byłby nudny bez paru sekretów.

*

Wszyscy wiemy, że sztuka nie jest prawdą. Sztuka to kłamstwo, które sprawia, że zaczynamy rozumieć prawdę; przynajmniej tę, która dana jest nam, byśmy ją zrozumieli.

*

Był czas kiedy myślałam o samobójstwie. Nie chodzi o to, że naprawdę próbowałam się zabić, ale o to, że chodziło mi to po głowie. Myśl, której się uczepiłam, żeby poczuć się lepiej. Budziłam się i nic mnie nie obchodziło; nie mogłam jeść i wtedy myślałam sobie, że jest tylko jeden sposób, żeby to wszystko zakończyć. Już wtedy wiedziałam, że to szaleństwo, i, tak jak mówiłam, nie wierzyłam, że mogłabym to zrobić. Ale świadomość, że jest taka możliwość, sprawiała, że czułam się, jakbym nadal panowała nad własnym życiem. A był taki czas, że niczego bardziej nie pragnęłam. Chciałam tylko wierzyć, że mam nad wszystkim kontrolę. Krok po kroku wzięłam się w garść.

*

A kiedy spotkały się ich usta, poczuł się jak odkrywca docierający wreszcie do odległych brzegów, które do tej pory tylko sobie wyobrażał albo znał ze słyszenia.

*

Ufaj ludziom - powtarzał mi - dopóki się okażą nie godni twojego zaufania. A przed takimi, którym przestałeś ufać, mniej się na baczności"\.

*

Rodzinę ma się na zawsze, bez względu na wszystko, nawet jak słabną kontakty, bo te można zawsze z powrotem zacieśnić. Zwłaszcza kiedy człowiek pojmie, jaka jest ważna.

*

Twoje życie i jego życie to dwie różne bajki, to dwie różne galaktyki. Od tej chwili musisz uważać na swoje serce bo inaczej w końcu rozpadnie się na milion drobnych kawałków.

*

Jeden młody człowiek mieszka w małej, rozpadającej się chatce przy plaży i codziennie wypływa swoją łódką na ocean łowić ryby nie tylko dlatego, że coś jeść trzeba, ale też dlatego, że na wodzie czuje się wolny. A poza tym chce zapewnić sobie i swojej rodzinie lepszy byt, a więc wychodzi z siebie, żeby wracać z jak największym połowem. Za to, co zarobił na nadwyżkach, kupuje z czasem większą łódź, żeby łowić jeszcze więcej. Potem trzecią i czwartą, i z biegiem lat ma już całą flotę takich łodzi. Jest coraz bogatszy, ma duży dom i kwitnący interes, ale nerwy i ciągła presja związane z prowadzeniem firmy robią swoje. Mężczyzna uświadamia sobie, że najszczęśliwszy był, mieszkając w małej chatce i łowiąc ryby z małej łódki… bo najważniejsze w życiu są spokój i poczucie wolności.

*

Przypadkowe sytuacje w połączeniu ze świadomymi decyzjami, czynami i mnóstwem nadziei mogą ukształtować przyszłość, która wydaje się z góry zaplanowana.

*

-Dawno temu przestałem być pociągający.
-Wcale nie -oburza się. - Myślę, że się mylisz. Nadal masz piękne serce i łagodne spojrzenie. Jesteś dobrym i uczciwym człowiekiem. To wystarczy, byś na zawsze pozostał piękny.

*

Moim zdaniem nasz dom wciąż jest pełen miłości i w tym punkcie mojego życia, w którym się znajduję, nie śmiałbym prosić o nic więcej.

*

Sztuka to kłamstwo, które sprawia, że zaczynamy rozumieć prawdę; przynajmniej tę, która dana jest nam , byśmy ją zrozumieli.

*

Ruth Levinson
Nauczycielka w trzeciej klasie.
Wierzy we mnie i powtarza, że gdy dorosnę, zostanę, kim tylko będę chciał.
Będę mógł nawet zmieniać świat.

*

Ufaj ludziom, dopóki nie okażą się niegodni twojego zaufania. A przed takimi, którym przestałeś ufać, miej się na baczności.

*

Rozumiem jeszcze, że sypia się z kimś, kogo się kocha, ale iść do łóżka z pierwszym lepszym, którego się ledwie zna? Jaki w tym sens? To brak szacunku do samej siebie.

*

Był człowiekiem, który wierzył w dobro i zło, miłość i nienawiść. Dorastał w świecie, w którym zniszczenie i nienawiść były na porządku dziennym. A jednak Ira nie pozwolił, by świat ten zmienił go na swoje podobieństwo.

*

Dziwne, ale ten kontakt dłoni wydawał mu się bardziej znamienny niż wcześniejsze pocałunki; symbolizował trwałość. Ujrzał oczyma wyobraźni, jak po latach idą tak wciąż, ręka w rękę, przez życie, i przeszedł go dreszcz.

*

Był to rodzaj ubóstwa, z jakim Ruth nigdy dotąd się nie zetknęła; i nie chodziło nawet o brak pieniędzy, ale o zupełny brak marzeń.

*

Rozumiem, że miłość i tragedia idą w parze, bo jedna nie istnieje bez drugiej, a jednak zastanawiam się, czy bilans jest sprawiedliwy. Myślę, że człowiek powinien umierać tak, jak żył; otoczony tymi, których zawsze kochał. Ja wiem, że w chwili śmierci będę zupełnie sam.

*

A potem pochyliłeś się i już wiedziałam, co się zaraz stanie.
-Pocałowałem cię na dobranoc.
-Nie- koryguje Ruth uwodzicielskim głosem.- Owszem, pocałowałeś mnie, ale to nie był pocałunek na dobranoc. Już wtedy wyczułam w nim obietnicę, że będziesz mnie tak całował zawsze.

*

Chciałbym potrafić namalować, co do Ciebie czuję, bo obawiam się, że słowa to za mało. Wyobrażam sobie, że maluję czerwienią Twoją pasję, błękitem dobroć, zielenią głębię Twojej empatii intensywną żółcią Twój niesłabnący optymizm. I zastanawiam się, czy jakikolwiek artysta ma w swojej palecie wystarczająco dużo kolorów, by namalować to wszystko, czym dla mnie jesteś.

*

Gdybyśmy się nie spotkali, myślę, że moje życie nie byłoby kompletne. Przemierzałbym świat w poszukiwaniu ciebie, nawet gdybym nie wiedział, kogo tak na prawdę szukam .