Haruki Murakami, Zawód: powieściopisarz

Tytuł oryginału: Shokugyō to shite no shōsetsuka

Wydawnictwo Muza

Liczba stron: 288

Okładka: miękka

Książek o pisaniu na rynku pojawia się wiele. Jedne są lepsze, inne gorsze. Każdy twórca ma inny warsztat, inne doświadczenia. Ale czy jest jedna recepta na pisanie? Na pewno nie. A co znajdziemy w książce Harukiego Murakamiego „Zawód: powieściopisarz”?

Murakami to niezwykła postać we współczesnej literaturze. Nie lubi tłumów, o sobie mówi niewiele, rzadko spotyka się z czytelnikami. Przepada za jazzem i regularnie bierze udział w maratonach. Osobiście nie przepadam za jego powieściami, ale nie zniechęciło mnie to, aby przeczytać książkę "Zawód: powieściopisarz".

„Zawód powieściopisarz” nie jest typową biografią. Składa się z jedenastu esejów, które były tworzone kilka lat wcześniej. I bardzo miło się rozczarowałam, ponieważ te teksty są naprawdę ciekawe, które czyta się lekko i przyjemnie. Po lekturze książki wydaje mi się, że Murakami to normalny, prosty i skromny człowiek, który opowiada o sobie, swojej żonie, warsztacie pisarskim. Murakami jawi się jako człowiek systematyczny. Pisze około dwóch stron dziennie. Ktoś powie, że to mało, ale w ciągu miesiąca uzbiera się kilkadziesiąt zdań. Przede wszystkim nie rozprasza się. Książka zawiera kilka wskazówek, jednak wydaje mi się, że każdy musi znaleźć swoje metody, jeśli lubi pisać. W książce autor także podzielił się prywatnym życiem – wspomniał dzieciństwo, młodość, studia a także żonę, która jest pierwszą czytelniczką jego powieści, ale też krytykiem, bo nie zawaha się powiedzieć, co jej się nie podoba.

Moim prywatnym zdaniem pisanie powieści jest właściwie irytująco powolną czynnością. Nie dostrzegam w nim żadnych elementów wymagających błyskotliwości. Siedzi człowiek sam zamknięty w pokoju i tylko ciągle coś zmienia w tekście, myśląc: "I tak źle, i tak niedobrze".

Myślę, że ten zbiór zadowoli fanów autora. Czytelnik wiele dowie się o samym autorze, jego życiu prywatnym czy o okolicznościach powstawania poszczególnych dzieł. Mnie książkę czytało się bardzo przyjemnie (w przeciwieństwie do jego powieści). „Zawód: powieściopisarz” jak najbardziej polecam nawet wybrednym czytelnikom.