Tarryn Fisher, Mimo naszych kłamstw

Tytuł oryginału: Thief

Liczba stron: 320

Ebook

To już ostatni tom sagi Mimo moich win. I bardzo dobrze, bo kolejnego tomu już bym nie zniosła. W tej części poznajemy odpowiedzi na wszystkie nurtujące nas pytania, dowiadujemy się o wszystkich intrygach, które miały miejsce, ich przebiegu, a także jaki miały wpływ na naszych bohaterów.

Narracja w tej części zdominowana jest przez Caleba. Czytelnik ma możliwość zagłębić się w jego wnętrze, we wszystkie myśli, uczucia i sekrety. Jednak po tej „spowiedzi” nie jestem jakoś specjalnie zachwycona jego postacią. Zwykły słabeusz, którego dziewczyna tak owinęła sobie wokół palca, że przez 10 lat nie potrafi o niej zapomnieć. Chłopie dorośnij w końcu i rusz tyłek do przodu! Ciągłe te jego jęki, użalanie się, podlizywanie i próba odbicia Olivii byłe dla mnie żałosne i wprost już nie mogłam znieść lektury. Ale z drugiej strony może tak to wygląda, kiedy mężczyzna walczy o ukochaną? Nie wiem, nie wypowiadam się, bo ja miałam tyle szczęścia w życiu, że ciągle jestem zakochana w tej samej osobie i nikt nie musiał mnie komuś innemu odbijać. Może gdybym miała podobne doświadczenia do bohaterów inaczej wczułabym się w sytuację. Po prostu nie znam miłosnego cierpienia i rozczarowania, a nasz Adonis niewątpliwie nie radzi sobie w tej sytuacji. Zagrywki typu odbijanie komuś żony i zaciąganie jej do łóżka jest dla mnie niemoralne. Ale czego mogłam się spodziewać po tej serii?  Przecież tu nawet przez moment nie pojawia się moralność czy skrucha wśród bohaterów.

Przez kilka rozdziałów do głosu również zostają dopuszczeni Olivia i jej mąż Noah. Jednak jest to tak nikłe i ulotne, że nawet nie da się ich zauważyć. Najbardziej żałowałam tego, iż autorka w tej części praktycznie w ogóle nie umieściła Leah. Bo uważam ją za najbardziej złożoną i najciekawszą postać z tego cyklu. Dziewczyna potrafi wprowadzić zamieszanie i tutaj mi jej zabrakło.

Summary: Lekturę przeczytałam z zainteresowaniem, ale nie z przesadnym zachwytem. Czegoś mi brakowało w tej części. Może prawdziwego zła, intryg, bólu i okrucieństwa, które charakteryzowały poprzednie części? Jednak książka zmierzała ku finałowi, więc chyba taki był zamiar autorki.

Ogólnie trzy tomy przeczytałam z ciekawością i wypiekami na twarzy (czasami wypływającymi ze złości i poirytowania). W każdym razie całą serię mogę polecić. Po pierwsze, w końcu ktoś pokazał, że postaci nie zawsze są cukierkowe, ale są tacy jak prawdziwi ludzie – nie tylko z zaletami, ale i wadami, pozbawieni skrupułów, niemoralni, bezczelni, egoistyczni, którzy potrafią walczyć o swoje i posuwać się do najgorszych czynów. Nie tylko jednorożce, księżniczki i piernikowy świat. Po drugie, żadna seria mnie tak nie wkurzyła, więc skoro wywołała we mnie emocje to też należy się plusik. Po trzecie, Tarryn ma niezwykle lekki styl pisania i jej książki czyta się wręcz błyskawicznie. Na pewno to nie jest moja ulubiona seria, ale autorka stworzyła coś nowatorskiego, więc tę trójkę bohaterów na pewno zapamiętam na długo.