Najpiękniejsza historia miłosna - blogerki polecają na Walentynki

„MIŁOŚĆ

1. to stan tego dziwnego motylkowania w brzuchu na widok ukochanej osoby;

2. to szukanie się wzrokiem i śmiejące oczy;

3. to Ty, ja i kubek herbaty  w zimowy wieczór;

4. to kanapa, koc i kino domowe do późnej nocy;

5. to świadomość, że ktoś jest zawsze obok, nawet jeśli jest daleko stąd;

6. to wspólne marzenia i wiara, że razem wszystko będzie lepsze”.

Zawsze z Mężem obdarowujemy się kartkami na Walentynki (ale nie tylko). To jest taka nasza mała tradycja, którą wprost uwielbiam. I kiedyś właśnie dostałam od Niego z takimi życzeniami. I bardzo się wzruszyłam, bo to kwintesencja naszego związku.

Dzisiaj obchodzimy Walentynki. Jedni je kochają, a inni nienawidzą. Każdy ma prawo do własnego zdania. Natomiast ja chcę Was dzisiaj zaprosić do przeczytania wpisu na temat najpiękniejszych historii miłosnych. Jest jeszcze bardziej wyjątkowo, bo dziewczyny z blogosfery polecają książki.

Zapraszam!

*

Bibliofilem być

Paulina poprosiła mnie o pokazanie Wam najpiękniejszej książkowej historii miłosnej, ale postanowiłam nie brać zadania dosłownie i wybrałam nieco przekorny tytuł. „Małe zbrodnie małżeńskie” mojego ulubionego francuskiego pisarza nie są typową historią o miłości. To cieniutka książeczka, ma niecałe 100 stron, ale każda z nich aż kipi emocjami.  Historia dwójki głównych bohaterów – Lisy i Gillesa – przedstawiona jest w formie dramatu. Małżeństwo poznajemy w momencie, gdy mężczyzna wraca do domu po pobycie w szpitalu. Stracił pamięć i na nowo próbuje poznać swoje życie i związek z Lisą. Okazuje się jednak, że choć kobieta kreuje przed nim wzajemne szczęście i miłość, ich małżeństwo nie do końca tak właśnie wygląda. Ta historia to niezwykły obraz miłości, nienawiści, pasji, oczekiwań. Gwarantuję, że przeczytacie ją jednym tchem. Schmitt cudownie opowiada o miłości, ale w niebanalny sposób. Przekonajcie się sami!

*

Zaczytana dolina

Przeczytałam wiele świetnych książek o miłości i wybór jednej z nich był naprawdę trudny. Zdecydowałam się na jedną z powieści przeczytanych w ostatnim czasie. Na Walentynki polecam Wam „Makig faces” Amy Harmon.

To opowieść o małym miasteczku, grupie pięciu przyjaciół, którzy poszli na wojnę i z której wrócił tylko jeden z nich, oraz o dziewczynie, która pokochała zranionego żołnierza.

„Making faces” to poruszająca historia o miłości, dla której nie ma niemożliwego. To przepełniona emocjami opowieść o uczuciu czystym i głębokim. To przepiękna powieść o patrzeniu sercem, która jednocześnie spowija smutkiem zdolnym doprowadzić do łez i która napełnia nadzieją. To niezapomniana przejażdżka emocjonalnym rollercoasterem. Odważycie się do niego wsiąść? Naprawdę warto!

*

Domson1394

Kiedy dostałam propozycję od Pauliny, napisania kilku słów o książce na Walentynki, od razu wiedziałam, która będzie godna polecenia. Czytałam ją już dawno, dawno temu, ale nadal pamiętam i bardzo dobrze wspominam jej treść. Jest to powieść „PS. Kocham Cię” autorstwa Cecelii Ahern.

Opowiada ona o Holly, która straciła miłość swojego życia, a jednocześnie najlepszego przyjaciela – Gerry’ego. Nie brzmi zbyt romantycznie, prawda? Ale nie zrażajcie się. Prawdziwa miłość nie umiera nigdy.

Gerry doskonale znając swoją żonę wiedział, że nawet po jej opuszczeniu, musi o nią zadbać i pomóc jej w odnalezieniu szczęścia na nowo. Kiedy Holly się załamała i nie miała ochoty dosłownie na nic, nagle przyszła do niej wiadomość „zza światów”. W jej trzydzieste urodziny przychodzi list, jak już możecie się domyślić, właśnie od Gerry’ego. Po nim przychodzą kolejne, a każdy kończy się dopiskiem: PS Kocham Cię. Dzięki nim, kobieta odzyskuje nadzieję na lepsze jutro, zaczyna odżywać i godzić się ze stratą bo wie, że Gerry na zawsze pozostanie w jej sercu i wspomnieniach. Zaczyna budować swoje życie od początku i cieszyć się każdym dniem.

Ta książka to wspaniała opowieść o tym, jak miłość może pokonać wszystko. Pokazuje nam, że jest silniejsza nawet od śmierci. Może brzmi to jak tandetne romansidło, ale uwierzcie mi, że skoro ja – miłośniczka krwawych i brutalnych kryminałów – wciągnęłam się w nią bez pamięci, to naprawdę musi być w niej coś magicznego. :) Myślę, że to idealna pozycja na Walentynki, ale i nie tylko.

*

Z książką do łóżka

Motyw miłości bardzo często przewija się w historiach książkowych. Niestety nie zawsze jest on satysfakcjonujący, ponadto każdy czytelnik pragnie w takiej miłości odszukać indywidualnych cech. Według mnie idealna powieść romantyczna to taka, która jest delikatna i subtelna w swojej prostocie. Niewymuszona. Nie może być przewidywalna ani przesłodzona. Pełna naturalnego ciepła, wigoru, a przede wszystkim dobra, rozwijająca się stopniowo, z pewną nieśmiałością. Dawkowana. Jestem nieco wymagająca pod tym względem, dlatego do tej pory nie znalazłam swojej idealnej historii miłosnej. Chciałabym jednak zwrócić uwagę na pewien tytuł. Jest to „Świąteczna kafejka” Amandy Prowse.
Jest to pozycja dla osób, którzy w miłości są cierpliwi, podchodzą do tematu z życiową mądrością i bagażem doświadczeń. W tym momencie powinnam przedstawić fabułę, jednak obawiam się, że mogłabym zdradzić zbyt wiele.
Bea to 53- letnia wdowa. Przed samotnością ucieka w ciężką pracę. Jedna wiadomość zmienia wszystko, całe jej dotychczasowe życie. Czy wykorzysta drugą szansę, jaką otrzymała od losu?
Jest to opowieść o niezapomnianych chwilach, o miłości tak prawdziwej, że aż wiecznej. O walce: z samym sobą, z przeszłością oraz o przyszłość. Jest przede wszystkim o wybaczaniu, konsekwencji wyborów. Miłość jest przedstawiona na wielu płaszczyznach, z różną mocą. Nie jest lekka do udźwignięcia, ale piękna na swój magiczny sposób. Pełna poświęceń, bezinteresowna. Smutek miesza się z radością, niepewność z cierpliwością, a miłość z przyjaźnią. Bohaterowie to oddani ludzie, którzy każdego dnia czują ciężar swoich decyzji, a jednocześnie potrafią odnaleźć radość w najdrobniejszych szczegółach.

Serdecznie polecam! A Paulince dziękuję za możliwość udziału we wspólnym wpisie, jesteś niezastąpiona! 

*

Erato_czyta

Zapytana o najpiękniejszą książkową historię miłosną od razu w mojej głowie pojawił się ten tytuł i właśnie ta historia.

"Hopeless" Colleen Hoover.

Myślę, że jest to już dobrą rekomendacją, ponieważ czytałam książkę w tamtym roku, a jednak cały czas o niej pamiętam i wspominam ją z sentymentem.

Od razu zaznaczę, że nie czytam wielu książek o miłości i nie jestem znawczynią jeśli chodzi o ten gatunek, ale serdecznie polecam "Hopeless" i jestem pewna, że niejednej osobie spodoba się ona tak samo jak mi.

O czym opowiada ta historia?

Bohaterką książki jest Sky- już prawie 18-letnia dziewczyna wychowywana przez adopcyjną matkę w dość nietypowy sposób. W tym roku nastolatka kończy z nauką w domu i rozpoczyna naukę w normalnej szkole, dzięki czemu poznaje przystojnego, ale zarazem bardzo dziwnego chłopaka o imieniu Holder.

Tak właśnie zaczyna się szalona i bardzo emocjonalna znajomość, dzięki której Sky odkrywa prawdę o swoim życiu.

Mimo, że ta książka to nie tylko opowieść o miłości, ponieważ ma ukryte drugie dno- bardzo wzruszające- to historia rodzącego się uczucia, które zaczyna łączyć (choć w burzliwy sposób) tę dwójkę jest cudowna.

"Hopeless" opowiada o wielkiej, bezgranicznej miłości, która pokona wszystkie przeciwności losu i przetrwa mimo upływającego czasu, jednak jest ona ukazana także z tej drugiej strony, bardziej skomplikowanej, bolesnej, przeplatanej kłótniami i wybojami.

Jest to pozycja młodzieżowa, ale mimo, że już nie należę do tej grupy wiekowej to lektura ta skradła moje serce i zapisała się w pamięci na długi czas. Dlatego też mam odwagę polecić ją każdej kobiecie niezależnie od wieku.

*

Z herbatą wśród książek

Jedną z moich ulubionych historii miłosnych jest “Błękitny Zamek” Lucy M. Montgomery, chociaż tak naprawdę miłość nie jest głównym wątkiem tej powieści.

Valancy Stirling, 29-letnia “stara panna” mieszka z matką i ciotką, wiodąc monotonne, jałowe życie. Jedyne miejsce, w którym czuje się szczęśliwa, to Błękitny Zamek, istniejący jednak tylko w świecie jej marzeń. Wszystko jednak zmienia się, kiedy Valancy otrzymuje od miejscowego lekarza list i pod wpływem wiadomości w nim zawartej, postanawia zacząć żyć pełnią życia, nie przejmując się opinią nudnej i przestrzegającej sztywnych reguł rodziny. Bieg wydarzeń doprowadza ją do poznania Barney’a Snaitha - lokalnego wyrzutka, mieszkającego samotnie na pobliskiej wyspie. A do czego to spotkanie doprowadzi, musicie przekonać się sami ;)

Montgomery przedstawia dwa różne ujęcia miłości: tę najczęściej spotykaną - chłopak poznaje dziewczynę i zakochują się w sobie, bazując przede wszystkim na tym, co widać na zewnątrz, a także tę miłość, która przychodzi powoli, zbudowaną z drobnych gestów, wspólnego milczenia, przywiązania i przyjaźni.

Chociaż Montgomery kojarzona jest przede wszystkim z cyklem książek o Ani,  warto zapoznać się również z jej twórczością, skierowaną do dorosłego czytelnika. “Błękitny zamek” to cudowna, ciepła, zabawna opowieść - polecam ją z całego serca, nie tylko na Walentynki! ;)

*

donka.reads

Cześć wszystkim!
Dam sobie rękę odciąć, że po raz kolejny będę ostatnia (tak to już u mnie jest z organizacją).  Wnioskuję więc, że wszystkie cudownie romantyczne opowieści już na pewno zostały Wam przedstawione. W związku z tym postanowiłam iść nieco innym tropem i polecić Wam dość nietypową lekturę na walentynki, bo … „Dzień dobry, północy”.
Historia ta opowiada o innym rodzaju miłości. Chodzi bowiem o uczucie do naszych pasji. O tym, ile jesteśmy w stanie poświęcić aby realizować postawione sobie cele. Ale (o dziwo!) nie na ten aspekt powieści chciałabym zwrócić uwagę.
Ci, którzy mają już swoją drugą połówkę, odpowiedzcie sobie na pytanie: Jak często macie dość tej drugiej osoby? Jak często tak się na nią wściekacie, że chcielibyście wystrzelić go/ją w kosmos? (może nie aż tak dosłownie) :D
Ta książka pozwoliła mi docenić obecność drugiej osoby. Dlaczego?
Bohaterowie „Dzień dobry, północy” są najbardziej samotnymi ludźmi jakich znam. Augustine w ośrodku badawczym, Sully w samym środku kosmosu. Autorka bardzo dobrze opisała towarzyszące im emocje. Idealnie przedstawiła to, co się dzieje z człowiekiem jeśli jest sam. Jakie towarzyszą temu  odruchy i jak człowiek po czasie ma dość samego siebie.
Może to dziwne, że polecam na Walentynki książkę o samotności, ale właśnie to jest ten cały sekret! Doceńmy  obecność drugiej osoby obok nas. Niestety mam wrażenie, że w dzisiejszych czasach coraz więcej jest wśród nas ludzi samotnych i wcale nie trzeba lecieć  w kosmos, żeby tak się poczuć.
 Łapmy więc za „Dzień dobry, północy” i pomóżmy sobie zrozumieć jak straszna jest samotność i jak bardzo nie chcemy jej doświadczyć.
Pełnych miłości Walentynek!

*

Szumiabooki

Kiedy myślę o historii wielkiej miłości, pierwszym literackim dziełem, które przychodzi mi na myśl są Wichrowe wzgórza. Któż nie słyszał o opowieści Heathcliffa i Cathy napisanej przez Emily Bronte i wiele razy przenoszonej na ekrany kin? Opowieści, która stała się symbolem miłości pełnej pasji i namiętności?

Akcja Wichrowych wzgórz rozgrywa się na angielskich wrzosowiskach, w okresie panowania królowej Wiktorii. Cathy i Heathcliff nie wpisują się jednak w portrety typowych Wiktorian. Poddają się uczuciom, ulegają namiętnościom i pragnieniom. Nie pasują do otaczających ich surowych zasad i panującej moralności.

Ich uczucia do siebie nawzajem nie są jednak czyste i subtelne. Ich miłość jest nieszczęśliwa, wyniszczająca i, paradoksalnie, pełna nienawiści. Wymyka się wszelkim schematom i regułom. Jest piękna, a jednocześnie pełna bólu i cierpienia. Wichrowe wzgórza to powieść o wielkiej miłości, która od wielu lat u czytelników z całego świata wywołuje ogromne, często skrajne emocje. Nic dziwnego, że książkę tę zalicza się do klasyki.

*

Rude recenzuje

Wytypowana przeze mnie seria dla wielu z Was może wcale nie być piękna, a wręcz przeciwnie – może być oklepana, schematyczna i po prostu nijaka. Pojawia się w niej wątek trójkąta miłosnego, gdzie dwie kobiety walczą między sobą o tego jedynego faceta – na pierwszy rzut oka widać, że nie będzie kolorowo. Według mnie to historia o walce z uczuciami i przeznaczeniem, o podążaniu własnymi ścieżkami życia, której brakuje szczęśliwego, cukierkowego zakończenia. Dla mnie okazała się wyjątkowa i bardzo osobista.

Pokochałam ją ze względu na jej rzeczywistość, na nieprzewidywalność w tych pozornie przewidywalnych momentach i wszelkie dodatkowe komplikacje udowadniające, że życie nigdy nie jest usłane różami. Seria opisuje różne stadia miłości i to chyba było w niej najpiękniejsze – od naiwnego i odrobinę dziecinnego zakochania, przez całkowite oddanie i rywalizację o kapkę uczuć, aż do momentu wyparcia, kiedy uczucie jeszcze jest żywe, ale usilnie próbuje się je zignorować.

Ja wybieram tę historię, bo przesłodzone love story odrzucają mnie na kilometr. W walentynki, podobnie jak w ciągu pozostałej części roku, stawiam na naturalność i rzeczywistość książek, a seria z Olivią, Leah i Calebem idealnie się nadaje.

*

Zaczytana bloguje

Dzisiaj Walentynki, święto zakochanych par! Jest to szczególny dzień w roku, który kojarzy mi się z serduszkami, kwiatami, czekoladkami….no i oczywiście z miłością! Chyba nie ma bardziej przesłodzonego dnia w roku niż 14-ego lutego. To właśnie wtedy zakochani w najróżniejszy sposób okazują sobie uczucia. Jednak osobiście uważam, że przez cały rok trzeba dbać o ukochaną osobę a nie tylko od święta! Pamiętajcie o tym!

Jakiś czas temu zostałam poproszona przez Autorkę bloga o polecenie Wam książki z najlepszą historią miłosną wszechczasów. Zadanie niemożliwe do wykonania? Nie dla mnie! Nie musiałam zbyt długo zastanawiać się nad tym jaka powieść będzie spełniała podane kryterium. Od razu w mojej głowie pojawił się jeden tytuł - „Bez słów”!

„Moje serce należy do ciebie Bree. I gdybyś się przypadkiem zastanawiała -  nie, nie chcę go z powrotem.”

Historia Archera i Bree jest (i chyba dla mnie już na zawsze będzie) najpiękniejszą definicją miłości. Autorka w przejmujący sposób przedstawia nam opowieść o dwóch pokrzywdzonych przez los osobach, które próbują na nowo znaleźć spokój w swoim życiu. Nie jest to łatwe, ponieważ na każdym kroku przeszłość daje o sobie znać, a wspomnienia, ból, poczucie straty i odrzucenia otwierają na nowo zasklepione już rany.

„Bez słów” mogę polecić miłośnikom romantycznych i wzruszających historii. Dużym plusem książki jest to, że autorka unika schematów. Wszystko w tej historii jest jak świeży powiew wiatru zaczynając od samej fabuły a kończąc na bohaterach. Dodatkowo autorka oprócz romantycznych uniesień, porusza tematy wykluczenia społecznego, niepełnosprawności słuchowej i związanych z nią trudności w życiu codziennym. Brak zrozumienia otoczenia, brak akceptacji ze strony społeczeństwa, stereotypy, to tylko wierzchołek góry problemów, z którymi przez wiele lat borykał się Archer. Żyjąc z dala od ludzi, izolując się i wstydząc swojej niepełnosprawności, nie spodziewa się, że pewnego dnia wszystko w jego życiu zmieni się na lepsze. A powodem tej zmiany będzie Bree, która wniesie nieco światła w ponury do tej pory świat Archera.

„Bez słów” jest najpiękniejszą (według mnie) historią o miłości, która jest idealna w swojej nieidealności a przez to  tak bardzo realistyczna. Podczas czytania miejcie przy sobie duże pudełko chusteczek, przyda Wam się! Jednym słowem – polecam!

*

Overreading

Jaka jest najpiękniejsza książkowa historia miłosna? Kiedy zmierzyłam się z tym pytaniem nie było wcale łatwo, a odpowiedź nie nasuwała się ot tak. Intensywnie myślałam i szukałam w swojej głowie takiego książkowego uczucia, które dla mnie było wyjątkowe. Co się nagłowiłam!

Nie jestem pochłaniaczką historii miłosnych, dlatego było ciężko. Ostatecznie zdecydowałam się na powieść, która w ubiegłym roku podbiła moje serce. Mam na myśli "Love, Rosie".

Cecelia Ahern napisała książkę, która w dużej mierze traktuje o miłości, ale co istotne, nie słodkiej i banalnej, ale trudnej i pełnej przeciwności losu.

Autorka kreśli historię Rosie i Alexa - przyjaciół, którzy znają się od dziecka. Są nierozłączni, rozumieją się praktycznie bez słów, są dla siebie wsparciem. Łączy ich niesamowita przyjaźń, której niejeden czytelnik mógłby pozazdrościć.

Sytuacja komplikuje się, kiedy Alex wyjeżdża do Ameryki. Ich relacja zaczyna zmierzać w niebezpiecznym kierunku, w którym brak tego, co cementuje przyjaźń, a pełno rzeczy, które mogą ją zabić. Mimo wszystko pozostają sobie bliscy, a z biegiem czasu zaczynają odkrywać to, jak wiele dla siebie znaczą.

Nie spodziewajcie się jednak słodkiej historyjki, w której Rosie wskoczy w ramiona Alexa i będą żyć długo i szczęśliwie. To nie tego typu powieść. Nie będę jednak zdradzać losów bohaterów, a jedynie powiem, dlaczego ta książka tak mnie urzekła.

Przede wszystkim mówi ona o niezwykłej przyjaźni. Kiedy czytałam ją, miałam wrażenie, że mam przed sobą obraz idealnej relacji, pełnej zrozumienia i wsparcia.  

Ponadto "Love, Rosie" jest swego rodzaju przypomnieniem o tym, że każda miłość, bez względu na jej postać, powinna opierać się przede wszystkim na przyjaźni i to ona winna być podstawą solidnej i trwałej relacji.

Historia Alexa i Rosie pokazuje, jak należy żyć. Mówi o tym, że nie warto odkładać wszystkiego na później, że powinniśmy stanąć oko w oko z prawdą i obnażyć ją przed drugą osobą. Nie możemy wciąż uciekać od tego, co jest w nas, bo staniemy się nieszczęśliwi, a niewykorzystane szanse spowodują, że pewnych wydarzeń nie będziemy w stanie naprawić.

Z całego serca polecam Wam książkę "Love, Rosie". Po dziś dzień jestem zakochana w tej historii. Korzystając z okazji szepnę Wam słówko na temat jej ekranizacji, która jest naprawdę równie dobra jak powieść i sądzę, że może być idealna w walentynkowy wieczór.

Pozdrawiam i życzę dużo, dużo prawdziwej i pełnej szaleństwa MIŁOŚCI!

Ewelina

*

Onalubi

Gdy zostałam poproszona przez Paulinę (za co serdecznie Ci dziękuję!:*) o wybranie najpiękniejszej książki o miłości nie zastanawiałam się nawet przez sekundę. Od razu wiedziałam, że będzie to Maybe Someday od Colleen Hoover. Książka, która zawładnęła moim sercem i podejrzewam, że zostanie już w nim na zawsze. Jest w niej coś takiego, co mnie do niej ciągnie. Jest w niej coś, co sprawia, że za każdym razem gdy ją czytam (a czytałam wiele razy!) mam ciarki na całym ciele. Może stoi za tym niebanalna historia, a może to ta muzyka, która przepływa przez wszystkie strony i towarzyszy nam podczas czytania. Nie mam pojęcia. ;) Wiem tylko, że jest to pozycja, która zostanie z czytelnikiem na długo i nie pozwoli o sobie zapomnieć. W walentynki chętnie sięgnę po nią jeszcze raz, a jeśli ktoś jeszcze jej nie czytał to z całego serducha polecam, by jak najszybciej zacząć. ;)

*
kogellmogell

Na wstępie chcę bardzo podziękować Paulince za zaproszenie do wzięcia udziału w stworzeniu walentynkowego posta na jej blogu / Jak tylko usłyszałam hasło "najpiękniejsza książkowa historia miłosna" to moje serce momentalnie szybciej zabiło. Nie będę ukrywać, że jestem typową kobietą i kocham książki z większym, lub mniejszym wątkiem miłosnym .

 Szczerze mówiąc miałam niemały problem z wyborem tej jednej jedynej pozycji, ale ostatecznie zdecydowałam się na książkę Brittainy C.Cherry - "Kochając Pana Danielsa". Wybór padł właśnie na tę pozycję wcale nie bez powodu. Uwielbiam tę książkę za przesłanie jakie ze sobą niesie, za mnóstwo emocji jakie wzbudza, oraz za cudownie wykreowanych bohaterów.

 "Kochając Pana Danielsa" to historia nastoletniej Ashlyn, która po śmierci siostry bliźniaczki przeprowadza się do swojego ojca i jego nowej rodziny. W trakcie podróży pociągiem poznaje tajemniczego i niewiele starszego Daniela, z którym od razu odnajduje wspólny język. Między parą szybko zaczyna iskrzyć, ale jak to w życiu bywa, nic co piękne nie może trwać wiecznie. Okazuje się, że Daniel jest nowym nauczycielem literatury Ashlyn i nie może sobie pozwolić na związek z uczennicą i utratę posady. To co między nimi nie miało szansy jeszcze się w pełni rozwinąć, natychmiast musi się skończyć...

Miłość ma mnóstwo przeróżnych odcieni, nie zawsze jest prosta, słodka i kolorowa, często jest trudna, bolesna i wymagająca poświęceń. "Kochając Pana Danielsa" to historia zakazanej miłości (nie tylko między Ash i Danielem), to wypełniona bólem, stratą i żałobą opowieść o godzeniu się z trudną rzeczywistością. To także wspaniała powieść o pięknej mocy przyjaźni i rodziny, dodatkowo przepełniona muzyką i dziełami samego Szekspira. To pozycja, która trafiła prosto w moje serce i na długo już w nim pozostanie.

*

Dziewczyny jeszcze raz pięknie dziękuję za cudowne wypowiedzi i niesamowicie urocze zdjęcia :) jesteście najlepsze ! :* 

A Wam, która książka o miłości podoba się najbardziej? ;)