Kathryn Stockett, Służące

Tytuł oryginału: The Help 
Liczba stron: 584

Okładka: miękka

Prawie 600 stron książki nie przeczytałam jednym tchem. (Czasem zdarza mi się gonić, aby jak najszybciej móc skończyć daną powieść. A wpływ mają na to różne czynniki, np. powieść wywarła na mnie tak ogromne wrażenie, ze marzę tylko o tym, aby poznać jej zakończenie.) Tym razem było jednak inaczej. Zarówno podczas lektury, jak i po jej odłożeniu musiałam wszystko przetrawić, zastanowić się, przemyśleć. 

Autorka przenosi nas w lata 60. do Mississippi, dokładnie do miasteczka Jackson. Białe kobiety udzielają się społecznie, ale też trudnią się plotkowaniem, urządzeniem imprez czy grą w karty. Natomiast ich mężowie całe dnie spędzają w pracy. Prawda jest jednak taka, że to czarne służące zajmują się wszystkim: sprzątają, gotują, piorą, robią zakupy, a przede wszystkim wychowują białe dzieci. Niestety, na białych kobietach nie robi to żadnego wrażenia, a czarne służące nie otrzymują nawet słowa podzięki.

Trzy zwykłe kobiety podejmują jeden niezwykły krok.

Dwudziestokilkuletnia Skeeter wraca do domu po ukończeniu studiów. Wykształcona, mądra i obyta. Ale matka nie oczekuje od niej wspaniałęgo charakteru, lecz męża przy boku. Jednak dziewczyna dorastając była swego rodzaju wyrzutkiem – najwyższa w klasie, z krótkimi włosami. Paskudne traktowanie  w wieku młodzieńczym powoduje, że do teraz nie czuje się pewnie wśród mężczyzn. Karierę wiąże z pisaniem. W dzieciństwie wychowywana była przez czarnoskórą pomoc domową.

Aibileen jest czarną służącą. Mądra, opanowana, dobra. Coś w niej pęka, gdy ginie jej ukochany syn. Poświęca się dla innych, ale nikt dla niej.

Minny… Hmmm ta Minny… Najlepsza przyjaciółka Aibileen, także Murzynka. Potrafi najlepiej gotować w całym Mississippi, więc spokojnie mogłaby być kobietą biznesu, ale przez swój niewyparzony język co rusz traci pracę. Kiedy przybywa nowa kobieta do miasta Minny ma tylko jedna szansę, aby u niej znaleźć zatrudnienie.

Z pozoru wydaje się, że są różne i nic nie może je łączyć. Ale przecież coś musi. Skeeter, która nie może patrzeć jak traktowana jest czarnoskóra służba przez mieszkańców miasteczka postanawia przeciwstawić się normom społecznym. W jaki sposób? A cóż jest lepszego od napisania książki? Projekt tak zbliży kobiety do siebie, że nawiąże się między nimi głęboka przyjaźń. Do książki przekonuje mnie także narracja prowadzona właśnie z punktu widzenia tych trzech różnych osobowości.

Służące dają nam wyobrażenie o Ameryce zaledwie kilkadziesiąt lat wcześniej. Historia ta jest smutna, pełna goryczy, cierpienia, bólu, niesprawiedliwości i pogardy, a z każdej kartki wylewa się hipokryzja. Jednak jak przystało na bardzo dobrą powieść, odnajdziemy tu również momenty humoru, którego najwięcej dostarcza nam Minny.

Summary: Kathryn Stockett stworzyła obraz trzech niezwykle zdeterminowanych kobiet, które postanawiają powiedzieć prawdę, ukazać jak się dzieje, kiedy nikt nie widzi. Głęboko poruszająca powieść, pełna humoru i nadziei, ponadczasowa i uniwersalna. Książka pokazuje dramat czarnoskórych pracownic i okrucieństwo białych pracodawców. Lektura wciągnie Was od pierwszej strony, bo nie opowiada o sprawach, z którymi mamy do czynienia na co dzień. Jeśli macie ochotę na poważną lekturę, która Was poruszy, jak najbardziej polecam.