Emme Donoghue, Pokój

Tytuł: Pokój

 Autor: Emme Donoghue

Wydawnictwo: Sonia Draga

Liczba stron: 404

Oprawa: miękka

Rzadko zdarza mi się długo czytać jedną książkę. Po prostu, taki mój urok – uwielbiam coś zacząć i od razu skończyć. Bo chcę jak najszybciej się dowiedzieć jak dana książka się skończy. Nawet opasłe tomiska – jak Harry Potter (mam na myśli całą serie) przeczytałam w zawrotnym tempie.

Jednak teraz wiem, że są takie książki, których nie da się przeczytać za jednym zamachem. I do takich należy „Pokój” Emmy Donoghue.

Główną bohaterką jest 26-letnia dziewczyna więziona przez mężczyznę od siedmiu lat, którego wraz ze swoim synkiem Jackiem, nazywa Starym Nickiem. Pokój, w którym „żyli” miał zaledwie 11 jedenaście stóp kwadratowych. Książka jest niczym innym, jak opisem codzienności. Ale niezwykłym opisem.

Historia jest przerażająca, mrożąca krew w żyłach. Za każdym razem, kiedy sięgałam do tekstu przechodziły mnie ciarki. Nawet nie umiem słowami wyrazić swoich uczuć. Wcielam się w bohaterki, myślę o nich, próbuję je zrozumieć, dlaczego postępują tak a nie inaczej. Ale w tym wypadku, nawet nie staram się wyobrazić sobie jak mogła się czuć. Żyjąc pod kluczem, będąc gwałconą i zastraszaną.

Co mnie jeszcze bardziej uderzyło to narracja prowadzona przez pięcioletniego chłopca. Bo to jego oczami widzimy i jego uszami słyszymy. Skoro narrator jest takim malcem to musimy mieć świadomość, że język nie będzie wyszukany.  Raczej infantylny, prosty, bogaty w powtórzenia i neologizmy (ale to uważam za zaletę).

Powieść ta ukazuje dramat matki i dziecka, którzy mimo zamknięcia starają się normalnie funkcjonować i zapełniać sobie czas zabawami, codziennymi rytuałami czy nawet wyprawianiem urodzin. Książka mówi o ogromnej miłości, przywiązaniu, poświęceniu, a przede wszystkim o krzywdzie, jaką może nam wyrządzić drugi człowiek i bestialstwie, do jakiego może być zdolny.

Powieść wywarła na mnie ogromne wrażenie i szybko o niej nie zapomnę.

A jakie są Wasze wrażenia po przeczytaniu lektury? 

Buziaki,

Paulina

Garść cytatów:

Bardzo bym chciał oglądać telewizor cały czas, ale on ogłupia. Zanim zeszłem z Nieba, Mama miała go włączony ciągle i stanęła się zombi, co jest jak duch, ale chodzi łup łup łup. I teraz zawsze wyłącza po jednym odcinku, potem komórki się rozmnażają na nowo przez dzień i po kolacji możemy obejrzeć następny program i wymądrzeć we śnie.

*

Myślę, że czas się rozprowadza po świecie cienko jak masło, po drogach i domach i placach zabaw i sklepach, tak że na każdym miejscu jest tylko troszkę rozsmarowanego czasu, a potem każdy musi pędzić do następnej porcji.

*

Jak o czymś myślimy, nadajemy temu moc.

*

Wydaje mi się, że małym dzieciom najczęściej wystarcza do szczęścia bliskość matki.

*

Księżyc to srebrna buzia Pana Boga, która wychodzi tylko na specjalne okazje.

*
W Nazewnątrz jest wszystko. Jak tylko o czymś pomyślę, o nartach, fajerwerkach, wyspach, windach, jo-jo, zaraz sobie przypominam, że istnieją naprawdę, dzieją się w Nazewnątrz wszystkie razem. Głowa mi się od tego męczy (…) Ale mnie tam nie ma, mnie ani Mamy, tylko nas tam nie ma. Czy my jeszcze jesteśmy naprawdę?
*

Kiedy nasz świat miał jedenaście stóp kwadratowych, łatwiej było go opanować.

*

I tak samo jak patrzę na dzieci, to myślę, że dorośli ich nie lubią, nawet rodzice. Mówią, że dzieci są śliczne i takie słodkie, każą dzieciom coś zrobić jeszcze raz, żeby mogli to sfotografować, ale nie chcą się z nimi tak naprawdę bawić, wolą pić kawę i rozmawiać z innymi dorosłymi. Czasem jakieś małe dziecko płacze, a ta dołączona do niego Mama nawet nie słyszy.

*

- Podobno na pewnym etapie podjęła pani decyzję, niezrozumiałą dla niektórych ekspertów, by nauczyć Jacka, że świat ma jedenaście stóp kwadratowych, a wszystko inne jest zmyślone. Czy miała pani do siebie pretensje, że go oszukuje?
- A co mu miałam powiedzieć? Na świecie jest tyle przyjemności, ale Ty ich nigdy nie poznasz?