Kim Holden, Franco

Tytuł oryginału: Franco

Wydawnictwo Filia

Liczba stron: 400

Kim Holden jest taką autorką, do której podchodzę z pewną rezerwą. Promyczek był dla mnie średni. Zbyt wyidealizowane, święte postaci do mnie nie przemawiają, bo po prostu nie istnieją. Każdy gdzieś tam w głębi serca posiada malutką skazę, wadę. O wiele więcej okazało się dla mnie jeszcze większą porażką i zupełnie nie umiem zrozumieć siebie dlaczego przeczytałam tę książkę. Ale to nic… Ponieważ pióro autorki uratował Gus, z którym bardzo miło spędziłam czas. A jeśli chodzi o Franco to… hmmm… To jeszcze chyba głupsza historia niż O wielewięcej.

Ale od początku.

Franco, główny bohater, jak wiemy z poprzednich części, gra w zespole razem z  Gusem. Pewnego wieczoru w jednym z barów spotyka Gemmę, od razu tajemnicza siła ich do siebie przyciąga. Jednak Gemma pochodzi z Anglii i za kilka dni musi opuścić LA. Jak się potoczy ta historia?

Franco, Franco, Franco… Tą postacią Holden mnie zabiła. Od wydawcy dowiadujemy się, że Frnaco ma zabójczy talent (być może, nie słyszałam jak gra :D), talent, tatuaże, ostry dowcip. Koń by się uśmiał! Naprawdę, jeśli mam zbyt wielkie oczekiwania to potem się rozczarowuję i znowu to nastąpiło. Myślałam, że autorka wykreuje postać na prawdziwego gwiazdora, który jest pewny siebie, lekko nonszalancki, no taki jak na gwiazdę rocka przystało… Ale nie! Dostaliśmy od pani Holden panienkę w spódnicy, lekkiego mazgaja. Widać, że kobieta pisała tę książkę, bo facet nigdy w  życiu tyle się  nie zastanawia, mazgai się, trze oczy i  gdzieś tam biegnie. Chłop ma 26 lat, a czasem zachowuje się jak jakaś rozmarzona nastolatka, której kobieta kiwnie palcem a ten już leci. Totalny mięczak. A moim zdaniem to, że czesze dzieciom włosy wcale nie dodaje mu uroku. Chłopie miej trochę godności! Jego zachowanie tak bardzo we mnie uderzyło, ponieważ narracja prowadzona jest właśnie z jego punktu widzenia. Może gdyby do głosu dopuszczona została Gemma mój odbiór byłby zupełnie inny. Bo Franco jest tak samo odrealniony jak Promyczek. Dobry, cudowny, wspaniały, święty. Po prostu tacy ludzie nie istnieją. Koniec! Kropka!

W tej rozgrywce karty rozkłada Gemma. Wie, czego chce, umie mówić nie i tylko chyba ona ratuje tę powieść. Jeśli chce jechać to jedzie, walczy o swoje marzenia i nikt jej nie zatrzyma w trym, aby do nich dążyć. Choć z  drugiej strony, my kobiety, co rusz mamy powód do radochy, że pisarki przypisują kobietom silniejsze charaktery. Choć nie wiem czy najzwyczajniej w świecie Holden się nie pomyliła z imionami i to Gemma miała być Franco, a Franco Gemmą. Ciekawe…

Jednak Gemma nie pozostaje do końca bohaterem idealnym. Bo ma swoje pewne marzenie… I to marzenie jest dla mnie dziwne. Franco jej w  tym pomoże, co uważam za zwykły przejaw egoizmu. Nie chcę spojlerować po prostu sięgnijcie do książki. Autorka naprawdę mogła wysilić się na jakiś inny wątek!

Kolejnym rozczarowaniem jest dla mnie epilog. Bo Promyczek podobno był smutny (tak bardzo!) i wszyscy płakali. Być może… Natomiast tutaj epilog jest tak przesłodzony, że aż przez chwilę zrobiło mi się niedobrze. Jak można zrobić tak cukierkowe zakończenie, gdzie wcześniej igra się z czytelnikami i wojuje śmiercią. Nie rozumiem. I błagam! Może autorka powinna odpocząć od pisania?

Zresztą to uczucie miedzy nimi jakoś tak szybko przechodziło między różnymi fazami, że nawet nie zdążyłam się napawaćjednym etapem, bo już kończyli następny. Lubię kiedyw  książkach wszystko ma swój początek i koniec. Nie lubię się, aż tak bardzo spieszyć.

Oczywiście, ponieważ Franco jest powieścią Kim Holden, istnieje pewna ilość bólu serca, czego można się spodziewać. I tak, postacie Holdena zmagają się z trudami, z którymi wszyscy się tak naprawdę zmagamy. Franco i Gemma napotykają na kilka przeszkód, ale nie martwmy się na zaś, nie jest to Promyczek. Tak naprawdę to najlżejsza z trzech powieści (może zbyt lekka jak dla mnie).

Summary: Ogólnie rzecz ujmując, Franco jest pocieszającym balsamem po Promyczku, ale dużo gorszy od Gusa. No nie wiem, ale do niego od razu zapałałam sympatią. Myślę, że fanom Holden się spodoba, ale do mnie nie przemawia, bo w lekturze szukam czegoś więcej. Znów jestem rozczarowana i na pewno nie przeczytam kolejnej książki tej autorki.