Elizabeth Craft, Shea Olsen, Flower. Jak kwiat

Tytuł oryginału: Flower. Jak kwiat

Wydawnictwo Literackie

Liczba stron: 320

Ostatnio chciałam umilić sobie wieczór, więc postanowiłam sięgnąć po coś lekkiego. Dla nastolatek. Spodobał mi się opis książki, a także cudna okładka – kwiat jest naprawdę uroczy. Nie pozostało mi nic innego, tylko szybko usiąść przy lekturze.

Charlotte to poukładana dziewczyna. Pracuje, dużo się uczy, marzy o studiach medycznych. Nie chce randek, nie tęskni za chłopakami, ma wspaniałego przyjaciela i to jej wystarcza. Po części związane jest to z tym, iż na kobietach z  jej rodziny ciąży swoista klątwa – wcześnie zachodzą w ciążę, samotnie wychowują dzieci, a ich kariera zatrzymuje się na stopniu sprzątaczki (chociaż akurat z tym nie mam problemu i nie wiem, co jest złego w tym, że ktoś pracuje jako sprzątaczka. Można robić cokolwiek byleby praca sprawiała satysfakcję).

Książka do tego momentu podobała mi się. Podejście Charlotte jest bardzo dojrzałe, bo dziewczyna naprawdę ma poukładane w głowie. Ma cel, do którego dąży; wie, czego chce i tego się trzyma. Ale dorabiając w kwiaciarni poznaje nieziemskiego chłopaka i cały plan szlag trafia. Zaczynają się kłamstwa, intrygi, machlojki. Charlotte zmienia się, a mnie osobiście ta zmiana się nie podoba. Powiem więcej, gdybym miała córkę nigdy w życiu nie chciałabym, żeby się zachowywała tak pod czyimś wpływem. Chciałabym, żeby miała swój rozum i tylko siebie słuchała.

„Flower. Jak kwiat” to książka banalna i mało odkrywcza. Temat wyświechtany na różne sposoby, a historia o szarej myszce pragnącej lepszego świata mnie nie przekonuje. Sama nie wiem..., ale coś mi tutaj nie grało. Może to, że historia się powtarza? Albo głupota Charlotte? Albo to, że dziewczyna bardziej mnie rozczarowała niż jej babka, matka i siostra razem wzięte? Wiadomo człowiek uczy się na błędach, poszukuje miłości, ale nie kosztem własnego życia, własnych marzeń i ambicji.

Summary: Lektura zamiast umilić mi popołudnie najzwyczajniej w świecie mnie wkurzyła. I gdybym mogła cofnąć czas, raczej nie sięgnęłabym po nią jeszcze raz. Ten czas spędziłabym efektywniej. Na plus zasługuje okładka. Reszta mnie nie przekonuje. Chociaż książka znajdzie odbiorców w swoim wieku, którzy będą nią pewnie zachwyceni. Ja niestety nie jestem. Być może ze względu na wiek.