[PRZEDPREMIERA] Augusta Docher, Najlepszy powód, by żyć

Wydawnictwo OMG Books

Liczba stron: 400

Okładka: miękka

Premiera 27 września 2017!

Po raz pierwszy mam okazję czytać książki pani Augusty Docher vel Beaty Majewskiej.  Jako Augusta Docher zadebiutowała książką „Eperu”. Natomiast jako Beata Majewska napisała „Konkurs na żonę” i „Bilet do szczęścia”. Nie znam jeszcze żadnej, dlatego po „Najlepszy powód, by żyć” sięgnęłam z rezerwą.

„Wszystko trwało ułamek sekundy. Błysk ognia i nagle jestem w ognistej kuli. Dociera do mnie, że się palę. Jestem żywą ludzką pochodnią. Dominika budzi się po kilku dniach. Wie, że to był wypadek, a ukochany ojciec wcale nie chciał jej zabić. Teraz, kiedy on jest w więzieniu, ona leży w szpitalu i walczy o życie. Chociaż właściwie, to inni walczą za nią, ponieważ ona się już poddała. Ale to, co miało być końcem, okazuje się być początkiem…

Przewrotny los stawia na jej drodze ambitnego młodego lekarza, który dostrzega w niej coś więcej niż tylko pacjentkę. Gdy on będzie leczył jej ciało, jego brat Marcel, czarna owca szanowanej rodziny, spróbuje uleczyć jej duszę. Tylko czy to jest w ogóle możliwe? Czy pęknięte serce potrafi jeszcze kochać? I czy ktoś, kto ma tyle powodów, by się zabić, odnajdzie ten jeden, by żyć?”

Sięgnęłam po tę książkę z dwóch powodów. Po pierwsze opis wydawcy mnie bardzo zaciekawił. A po drugie chętnie sięgam po książki z gatunku New Adult, których dawno nie czytałam. Zbliżająca się jesień nastraja mnie melancholijnie i dlatego „Najlepszy powód być żyć” zgrał się w czasie z moją potrzebą czytelniczą. To opowieść o życiu Dominiki po wypadku, który zniszczył nie tylko jej wygląd, ale i duszę. Blizny można ukryć pod ubraniem, a ciągłego rozmyślania o tym, że zostanie odrzucona i nikt jej nie pokocha, nie tak łatwo się pozbyć. Dziewczyna nie chce cierpieć, dlatego woli unikać świata zewnętrznego. Ale nie wie, że kiedy się zamknie na złe to dobre może również ją ominąć.

Bohaterowie w pewnym stopniu zyskali moją sympatię, chociaż Marcela nie polubiłam od razu. Początkowo mnie mocno irytował, szczególnie towarzystwo w jakim się obracał. Potem nie mogłam zrozumieć, czemu chciał się zbliżyć do Dominiki. A jego wiadomości z błędami ortograficznymi mnie rozbrajały. Niestety nie w pozytywnym znaczeniu. Natomiast do Dominiki mam neutralny stosunek. Wiem, że przeżyła wypadek, powinnam jej współczuć, ale jakoś nie wzbudziła we mnie emocji. Może gdyby autorka jeszcze bardziej zagłębiła się w jej psychikę? W każdym razie jeśli chodzi o opis obrażeń zewnętrznych Dominiki autorka zaskoczyła mnie ogromną wiedzą i te opisy bardzo przyjemnie mi się czytało (o ile opisy chorób mogą być przyjemne).

Co mi się nie podobało… Slang, którym posługiwali się bohaterowie nie pasował mi do wieku bohaterów. Drażnił mnie i przez to często wywracałam oczami i wzdychałam z niezadowolenia. uwielbiam rozbudowane zdania i opisy, a w tej powieści ich mi zabrakło. Czasem miałam wrażenie, że nic one nie wnoszą. Są, bo są. Zachowanie głównych postaci też pozostawia wiele do życzenia. Kiedy otrzymali dziecko, aby się nim zaopiekować niestety czasem zachowywali się jak dzieci we mgle.

Koniec końców, mimo kilku mankamentów lektura wywarła na mnie pozytywne wrażenie, chociaż nie sądzę, abym ją zapamiętała na dłużej i nie trafi na listę moich ulubionych książek. Porównywana do książek Nicoli Yoon wydaje mi się to wielką przesadą. Lekka, przyjemna, czasem irytująca, nie wywołała we mnie większych emocji, chociaż na pewno znajdzie fanów, którym przypadnie do gustu. Czasu z książką nie żałuję, ale Wam jej nie polecę. Sami musicie podjąć to ryzyko i się przekonać czy jest warta.