Kim Holden, O wiele więcej

Tytuł oryginału: So much more

Wydawnictwo Filia

Liczba stron: 500

To już trzecia książka Kim Holden, po którą sięgnęłam. Promyczek był średni w porównaniu z Gusem, w którym jestem totalnie zakochana. KLIK RECENZJA. Prawdziwy, do bólu realistyczny, absolutnie nie wyidealizowany, w przeciwieństwie do Kate. Natomiast co jest nie tak z O wiele więcej? Zapraszam.  

Seamus i Miranda mają wszystko. Dom, dobrze płatną pracę oraz pieniądze, trójkę cudownych dzieci. Jednak Miranda zaślepiona statusem społecznym pnie się bez opamiętania po szczeblach kariery. Dąży do awansów i nic więcej jej nie obchodzi. Dokąd zaprowadzi ją takie zachowanie?

Czytając O wiele więcej myślałam, że przez pomyłkę sięgnęłam po książki Tarryn Fisher. Jestem totalnie zaskoczona przez Kim Holden, ale absolutnie negatywnie. Pewnie taki był zamysł autorki, ale mnie się to niestety nie spodobało. 

Sama nie wiem, czego spodziewałam się po tej lekturze. Na pewno nie kolejnego Promyczka. Być może coś w stylu Gusa… Coś mnie rozczarowało, ale nie umiem tego określić. Pióro dalej pozostaje lekkie, styl także, worek złotych myśli, ale podsumowując całość zupełnie nie wpasowała się w mój gust. Pewnie to wina antypatycznych bohaterów. 

Miranda, od czasów Leah i Olivii (bohaterki serii książek Tarryn Fisher) jest kolejną suką z jaką miałam do czynienia. Uosobienie determinacji, dąży do celu po trupach, wykorzystuje ludzi i nimi manipuluje. W swoich działaniach i zachowaniu kieruje się egoizmem, nie zwracając uwagi ani na męża, ani na dzieci. Nie mogę zrozumieć jej motywów, nie potrafię jej usprawiedliwić  i po prostu nie chcę tego robić. Tragedia z przeszłości odciska piętno na jej psychice, ale już bez przesady.

Natomiast Seamus to anioł. W całej galaktyce nie znajdziecie drugiej takiej osoby. Tak dobry, że aż chce się wymiotować, zabawny, pełen empatii i ciepła, czuły, troskliwy, kochający. Chodzący ideał. Ale nie sądzę, że tacy ludzie istnieją, więc jak dla mnie autorka wykreowała tę postać w wymiarze bajkowo-ascetycznym. Do takiego stopnia odrealniony tą swoją dobrocią i cukierkowatością, że do mnie absolutnie nie przemówił.

Żałuję, że autorka, aż tak mocno przerysowuje postaci. Bo wpadamy ze skrajności w skrajność, od niesamowitej dobroci, aż po niewiarygodne zło. Różnica typu niebo, a ziemia, woda i ogień itd. Bardzo nie lubię postaci czarno-białych.

Autorka także wplotła w powieści kilkuosobowe narracje. I jak to zwykle bywa dzięki temu czytelnik pięciokrotnie mocniej przeżywa emocje obserwując wydarzenia  z tak wielu perspektyw.

Zakończenie było do takiego stopnia irytujące, że nie wierzyłam w  to, co czytam. Seamus osiągnął poziom świętości do potęgi n-tej, a Miranda… Cóż, sięgnijcie do książki. Do tej pory nie mogę się otrząsnąć!

Summary: O wiele więcej okazało się przeciętną lekturą. Osobiście odradzam kupowanie. Poczekajcie do momentu, aż książka pojawi się w bibliotece lub któryś z Waszych znajomych Wam ją pożyczy, bo tylko stracicie pieniądze. Na pewno znajdą się tacy, którym się ta książka spodoba, choćby fani autorki. Jednak do mnie zupełnie nie trafiła, a wręcz tylko zirytowała. Biało-czarni bohaterowie do mnie nie przemawiają, fabuła jak zwykle jest oklepana. Jedynym plusem okazała się podana playlista na końcu książki. Sprawdźcie te piosenki, bo są wprost genialne.

Ilu ludzi tyle gustów. A Wy czytaliście? Macie zamiar sięgać po tę książkę?