Nichlas Sparks, Jesienna miłość

Liczba stron: 220

Okładka: twarda

Na podstawie „Jesiennej miłości” powstał film „Szkoła uczuć”. Ile razy go oglądam, tyle razy płaczę, śmieję się, podziwiam, nie wierzę. Emocje dosłownie mną targają i nigdy nie pogodzę się z takim zakończeniem tej historii. Zarówno książkowym, jak i filmowym. Niestety najpierw oglądałam film, a dopiero potem sięgnęłam po książkę (traf był taki, że w mojej bibliotece zawsze ustawiają się bardzo długie kolejki po Sparksa i nigdy nie mogłam dostać tej książki, którą akurat chciałam. Na szczęście teraz wszystkie powieści Sparksa znajdują się w mojej domowej biblioteczce, więc nie mam problemu). A jakie są moje wrażenia po przeczytanej lekturze. Zapraszam niżej.

Jamie jest inna niż wszyscy. Nie imprezuje, nie chodzi w modnych ciuchach, nie ma przyjaciół, ale nie rozstaje się z Biblią. Wolny czas spędza w sierocińcu. Landon to pewny siebie chłopak, ale to wcale nie pomaga mu w znalezieniu partnerki na bal. W ostateczności, z nożem na gardle zaprasza Jamie.

Historię tej dwójki poznajemy z punktu widzenia Landona. To on jest jedynym narratorem powieści.  Początkowo jest bezczelny i arogancki. Często wyśmiewa się z Jamie. Z czasem, gdy się z nią zaprzyjaźnia, a ich uczucie kiełkuje i przeradza się w miłość dostrzegamy zmianę w Landonie. Dojrzewa, zaczyna pomagać obcym ludziom. Pod wpływem Jamie staje się lepszym człowiekiem.

Sparks po raz kolejny wprowadza nas w piękny świat prawdziwej miłości i przekonuje, że na miłość zawsze jest czas. Tę jedyną prawdziwą możemy poznać w wieku 17 lat, 30 albo 80. Z książki wyłania się obraz miłości silnej, której nie straszne przeciwności losu. Nie pokonają go nieszczęścia, cierpienie i ból, które spadają na bohaterów  w najmniej oczekiwanym momencie.

„Jesienna miłość” jest wyjątkowo krótka. Pierwszą połowę czyta się powoli, natomiast w drugiej akcja zdecydowanie przyspiesza. Książka przepełniona jest wieloma emocjami i kilka razy ścisnęła mnie za gardło. Sparks kolejny raz pokazał, że jest czarodziejem z magiczną różdżką, który tworzy treści niczym magiczne zaklęcia. A czytelnik raz je kocha, by za chwilę je znienawidzić. Przesłaniem „Jesiennej miłości” jest to, aby cieszyć się z życia, bo nie wiemy, ile go mamy. Zarówno życia, jak i czasu. Nikt z nas nie wie, jaki los jest mu pisany. Dlatego cieszmy się chwilą.

Z filmu podobała mi się ścieżka dźwiękowa.

A Wam co się bardziej podobało: książka czy film? :) 

GARŚĆ CYTATÓW

Kiedy na nią patrzę, myślę wyłącznie o tym, że pewnego dnia nie będę już mógł jej oglądać.

*

Nasza miłość jak wiatr - nie możesz jej ujrzeć, lecz możesz ją poczuć.

*

Pan ma jakiś plan dla nas wszystkich, ale czasem nie rozumiem, co chce nam przekazać.

*

Na jej twarzy igrał lekki uśmiech.
- Chętnie z tobą pójdę – oświadczyła – ale pod jednym warunkiem...
Zacisnąłem zęby, mając nadzieję, że to nie będzie coś zbyt strasznego.
- Tak?
- Musisz obiecać, że się we mnie nie zakochasz.
Zrozumiałem, że żartuje, bo się roześmiała, nie mogłem jednak powstrzymać westchnienia ulgi. Czasami Jamie miała zaskakujące poczucie humoru.
Uśmiechnąłem się i dałem jej słowo.

*

Byłem w niej zakochany, tak głęboko zakochany, że nie dbałem o to, że jest chora. Nie dbałem o to, że nie będziemy ze sobą długo razem. Żadna z tych rzeczy nie miała dla mnie znaczenia. Ważne było tylko, że robiłem coś, co moje serce uznało za słuszne.

*

Nie trwało to zbyt długo i z całą pewnością nie był to pocałunek, jaki widuje się w dzisiejszych czasach w kinie, na swój sposób był jednak wspaniały. Pamiętam tylko, że już wówczas, kiedy zetknęły się nasze wargi, wiedziałem, że nigdy tego nie zapomnę.

*

- Jesteś piękna – wyjąkałem i chyba publiczność, począwszy od platynowych pań z przodu, aż po moich przyjaciół w tylnym rzędzie, nie miała wątpliwości, że naprawdę tak myślę.  Po raz pierwszy odegrałem tę kwestię jak trzeba.