Taylor Swift, The Tortured Poets Department - analiza i interpretacja utworu

„The Tortured Poets Department” - tytułowy utwór z albumu Taylor Swift TTPD  (2024)  jest głęboko ironiczny i porusza tematy, które będą przewijać się na całym albumie. 

Analiza i interpretacja : 

Taylor Swift -  The Tortured Poets Department

Źródło : tekstowo.pl

 Płyta : TTPD (The Tortured Poets Department)

Utwór numer 2

Słowa : Taylor Swift, Jack Antonoff

Kategoria : Fountain & Quill

 Sytuacja liryczna – podmiot liryczny (Taylor) , ty liryczne (kochanek) opowiada o związku z partnerem, który jest nieprzewidywalny, chaotyczny. Taylor widzi dowody jego obecności, jak choćby maszyna do pisania w  jej mieszkaniu, zastanawia się, co to może oznaczać.

Tytułowy utwór Taylor opisuje burzliwą relację z nieprzewidywalnym partnerem. „Wydział udręczonych poetów” jest metaforą  autodestrukcyjnego zachowania jej kochanka, natomiast maszyna do pisania symbolizuje jego sposób utrudniania sobie życia. Opisuje ich jako równie burzliwych i „szalonych”, dając do zrozumienia, że ​​są sobie przeznaczeni jako głęboko zgodni „udręczeni poeci”. 

Większość fanów zakłada, że ​​tytułowy utwór został zainspirowany Mattym Healym, frontmanem zespołu „The 1975”. Nieprzewidywalne zachowanie muzyka, a także jego pozycja „udręczonego artysty” w przemyśle muzycznym zdają się potwierdzać te podejrzenia. Ale co ciekawsze, Taylor opisuje siebie w tej narracji. Wydaje się mówić, że jest równie „udręczona” i „szalona” i cieszy się z burzliwej natury działań swojego partnera. 

Aktualizacja: W zakulisowym materiale Taylor wyjawiła, że ​​wyobraża sobie „The Tortured Poets Department” jako „budynek rządu miejskiego”, w którym bada się „udręczonych poetów”. Są oni przedmiotem badań wydziału.

 

PIERWSZA STROFA:

You left your typewriter (bagaż emocjonalny) at my apartment - Jej kochanek zostawił dowody w jej domu, ale kto podróżuje z maszyną do pisania? Jest toporna, trudna do noszenia i nikt inny jej nie chce ani nie potrzebuje, tak jak jej kochanek (jak się później dowiemy). Kochanek jest udręczonym artystą, a maszyna do pisania dowodem jego ekscentrycznej, niestabilnej osobowości. Ale, jak dowiedzieliśmy się w Lakes , Taylor kocha udręczonego poetę i chce pójść w jego ślady. Chce być udreczoną poetką i chce go kochać. 

Straight from the tortured poets department (artysta zmagający się z trudnościami) – jej kochanek jest udręczony , melancholijny, cierpi - więc dokąd idą? Maszyna do pisania jest dowodem tej podróży. Czy to brak dowodu, czy dowód nieobecności?
I think some things I never say
Like, "Who uses typewriters anyway?" (kto wybiera trudniejsze rzeczy - Nie będzie mu wytykać jego dziwnych wyborów, ale zapisuje to w myślach. 

But you're in self-sabotage mode (nie chce do niego dzwonić)
Throwing spikes down on the road (skrzywdzi tylko siebie) - Dlaczego nie chce wyrazić swojej opinii? Ponieważ jej kochanek jest „w trybie samodestrukcji / Rzuca kolce na drogę, in self-sabotage mode / Throwing spikes down on the road”. Jest w jednym ze swoich kapryśnych nastrojów, a ona nie chce dalej wywoływać zamieszania. 

But I've seen this episode and still loved the show (może sabotować sam siebie, a ona i tak nadal go kocha ) - Widziała już wcześniej ten narracyjny trop. Ale to jej nie zniechęciło, bo ​​nadal go kocha.
Who else decodes you? (kto inny może dostrzec jego wybryki) -  zastanawia się. Są na tym samym poziomie – widzi jego działania, zanim jeszcze je wykona, i wie, dlaczego robi to, co robi.

REFREN

„And who's gonna hold you like me?/A kto cię przytrzyma tak jak ja?” – pyta retorycznie w refrenie. Kto może go zaakceptować, powstrzymać i pocieszyć tak jak ona? Ona zna go najlepiej. 

„And who's gonna know you, if not me?/A kto cię pozna, jeśli nie ja?” – zastanawia się. To jedyna osoba, której pozwolił zobaczyć swoje prawdziwe „ja”. 

„I laughed in your face and said /Roześmiałam ci się w twarz i powiedziałam” – mówi, wytykając mu jego bzdury – „"You're not Dylan Thomas, I'm not Patti Smith /Ty nie jesteś Dylanem Thomasem, ja nie jestem Patti Smith”. Nie są ikonami swojego pokolenia ani udręczonymi poetami XXI wieku. Mogą mieć tę samą szaloną miłość i obsesję, ale nie pójdą tą mroczną drogą.

Dylan Thomas chory psychicznie poetą z Walii. Zmarł w wieku 39 lat po długiej walce ze zdrowiem psychicznym i nadużywaniem substancji psychoaktywnych. Patti Smith - Amerykanką, piosenkarką/autorką tekstów piosenek i poetka, która wciąż żyje. Jest jedną z ikon feministycznych swojego pokolenia i ma ogromny wpływ na Taylor. 

„This ain't the Chelsea Hotel, we'rе modern idiots"/ To nie jest Chelsea Hotel,jesteśmy współczesnymi idiotami”.o Hotel Chelsea - niesławny nowojorski budynek, w którym mieszkało i zmarło wielu znanych artystów, w tym Dylan Thomas. Ale Taylor może tu również nawiązywać do morderstwa Nancy Spungen przez jej chłopaka Sida Viciousa (sławnego Sex Pistols). Para przebywała w Chelsea Hotel, gdy znaleziono Spungen zasztyletowaną na śmierć. Vicious zmarł później z powodu przedawkowania heroiny, będąc na wolności (zapłacił kaucję). 

„And who's gonna hold you like me?/ I kto inny będzie obejmował cię jak ja?– pyta. Kto inny może go powstrzymać i znieść wszystkie jego kapryśne bzdury? „Nikt” – kończy.  Ale „no-fucking-body” oznacza również, że żadne inne ciało nie będzie odpowiednie. Ona chce tylko jego, a jemu będzie lepiej, jeśli po prostu usiądzie i zostanie z Taylor. Ona może go „rozszyfrować”, gdy nikt inny nie potrafi. 

 

STROFA 2

You smokеd, then ate seven bars of chocolate - „Paliłeś, a potem zjadłeś siedem tabliczek czekolady” – mówi. Chociaż nie są w Chelsea Hotel, biorą narkotyki tak jak ci udręczeni poeci. 

„Bars of chocolate” może odnosić się do piosenki The 1975: „Chocolate” . W tym utworze „czekolada” to zioło, a bohaterowie kręcą się, siejąc chaos w narkotykowym szale. Są znudzonymi nastolatkami, którzy sprawiają kłopoty, bo nie mają nic lepszego do roboty. Kochanek Taylor robi tu to samo – bierze narkotyki z nudów i uprawia seks w leniwe wieczory. 

We declared Charlie Puth should be a bigger artist - „Uznaliśmy, że Charlie Puth powinien być większym artystą” – mówią, bełkocząc w swoim stanie naćpania. To albo satyra – ona nie uważa, że ​​Charlie Puth powinien być większym artystą – albo wskazanie na konkretną piosenkę. Żadne odniesienie, które Taylor pozostawia, nie jest niezamierzone. Charlie Puth i Selena Gomeza w piosence „We don’t talk anymore”: “I just hope you’re lying next to somebody / Who knows how to love you like me,” echoing the sentiment of “And who’s gonna know you like me?” 

I scratch your head, you fall asleep
Like a tattooed golden retriever - „Drapię cię po głowie, a ty zasypiasz” – mówitrochę jak  matka do małego dziecka. „Jak wytatuowany golden retriever”. Jest lojalny jak pies, ale ma głębokie wady, co widać po tatuażach. Ale ta pocieszająca, senna chwila nie trwa długo

„But you awaken with dread/„Ale budzisz się z przerażeniem”, mówi, „Pounding nails in your head / Wbijającym się w głowę jak gwoździe”. Budzi się jak z koszmaru, a jego burzliwy cykl zaczyna się od nowa. 

Przypomina nam to fragment piosenki The Archer „I wake in the night / I pace like a ghost”, „The room is on fire, invisible smoke”. On robi to samo tutaj. Zastanawia się „who could ever leave me, darling? But who could stay?”

„But I’ve read this one /Ale czytałam ten” – mówi, porównując jego kolejny wątek do powieści kryminalnej – „where you come undone /gdzie się rozpadasz”. Widziała ten film wcześniej, ale zamiast nie lubić zakończenia, przypomina sobie: „I chose this cyclone with you /Wybrałam ten cyklon z tobą”. Ona o to poprosiła i dobrowolnie w to weszła. On jest cyklonem, ale we dwoje razem również powodują cyklon, zniszczenie. Czy to może być medialny cyrk, który nie daje im spokoju? A może to dwie burze, które spotykają się nad Atlantykiem, by wywołać katastrofalny cyklon? 

 

BRIDGE

Most jest najbardziej szczerym fragmentem w tym utworze. 

„Sometimes I wonder if you're gonna screw this up with me / Czasami zastanawiam się, czy nie schrzanisz tego ze mną” – zastanawia się. Czy jego burzliwa natura sprawi, że ucieknie? Czy cyklon może kiedykolwiek usiedzieć w miejscu? 

„But you told Lucy you'd kill yourself if I ever leave / Ale powiedziałeś Lucy, że się zabijesz, jeśli kiedykolwiek odejdę” – mówi, przekazując plotki z ich grupy przyjaciół. Większość fanów wskazuje tutaj na Lucy Dacus jako „Lucy”, ale nie sądzę, żeby konkretna osoba miała znaczenie: to młyn plotek z ich grupy przyjaciół kręci się w kółko. 

„And I had said that to Jack about you so I felt seen / Powiedziałam to Jackowi o tobie, więc poczułam się zauważona”. Rozmawiała też z ich przyjaciółmi (prawdopodobnie Jackiem Antonoffem) .  

Dwoje kochanków, którzy popełniliby samobójstwo, gdyby musieli się rozstać? To Romeo i Julia, od oryginalnego „udręczonego poety” Williama Szekspira. Ale to także Nancy Spungen i Sid Vicious. Zdecydowanie mroczne zakończenia.  

Czy ona naprawdę ma na myśli, że umarliby bez siebie? Nie. Ona raczej bawi się w  „udręczonego poetę”.Mówi, że nie są udręczonymi poetami, ale każdy opis ich związku w piosence opisuje dwóch udręocznych poetów. To jest główna ironia tej historii: może nie chce, żeby odgrywali ten udręczony motyw romansu artysty, ale tak jest. 

„Everyone we know understands why it's meant to be / Każdy, kogo znamy, rozumie, dlaczego tak ma być” – mówi. „Because we're crazy  /Bo jesteśmy szaleni”. Jack, Lucy i wszyscy inni widzą dokładnie, dlaczego do siebie pasują: obydwoje są udręczonymi poetami. Są stworzeni dla siebie. 

„So tell me, who else is gonna know me?  /Powiedz mi, kto jeszcze mnie pozna?” – pyta go. Są tak głęboko zgodni, że nikt inny nie widzi jej – prawdziwej Taylor – tak jak on. Dlaczego? Ponieważ są tą samą osobą. 

Ostatnie wersy mostu przekazują anegdotę o tym, jak bardzo ta miłość ją rozwesela. „At dinner, you take my ring off my middle finger And put it on the one people put wedding rings on/  Podczas kolacji zdejmujesz mi pierścionek ze środkowego palca i wkładasz go na ten, na którym ludzie zakładają obrączki ślubne”. Bawi się jej dłońmi w restauracji, sugerując, że się z nią ożeni. Amerykański sen jest tak blisko, że można go dotknąć, i w przeciwieństwie do „Fortnight” , nie ma między nimi muru. 

„And that's the closest I've come to my heart exploding / I to jest najbliżej, jak kiedykolwiek byłam, by moje serce eksplodowało” – mówi. To sprawia, że ​​jest tak niesamowicie szczęśliwa, że ​​jej serce niemal eksploduje.  Ale czym jeszcze jest eksplozja? Katastrofalną destrukcją. 

 

REFREN KOŃCOWY

W ostatnim refrenie Taylor odpowiada na własne pytania retoryczne. 

„Who's gonna hold you? (Who?) /  Kto cię przytrzyma? (Kto?)” pyta, po czym odpowiada: „Me/Ja”. Będzie się go mocno trzymać tak długo, jak będzie mogła. Będzie próbowała go powstrzymać, pocieszyć i zatrzymać. 

„Who's gonna know you? (Who?) /Kto cię pozna? (Kto?)” pyta, po czym odpowiada: „Me/Ja”. Zawsze będzie wiedziała, kim on jest w głębi serca, nawet jeśli jego zachowanie może być zupełnie inne. 

„And you're not Dylan Thomas, I'm not Patti Smith /This ain't the Chelsea Hotel, we're two idiots /Who's gonna hold you?/ A ty nie jesteś Dylanem Thomasem, ja nie jestem Patti Smith” – powtarza po raz ostatni.Ale w tym momencie każde opisane przez nią zachowanie oznacza, że ​​są Dylanem Thomasem i Patti Smith. To jest Chelsea Hotel, gdzie kochankowie biorą narkotyki i rozmawiają o samobójstwie. 

„Who’s gonna hold you?/ Kto cię przytrzyma?” – pyta po raz ostatni. Ci dwaj udręczeni poeci są stworzeni do gry ze sobą. Są dla siebie jedynymi godnymi przeciwnikami. 

 

„Who’s gonna hold you? / Kto cię przytrzyma, obejmie?” powtarza się na końcu raz za razem. Rozmyśla: czy ona go przytrzyma? A jeśli nie ona, to kto? 

To znów przypomina The Archer „who could ever leave me, darling? But who could stay?”To jest główne romantyczne zmartwienie Taylor w jej tekstach od dłuższego czasu. Czy jej życie jest zbyt szalone, aby ktokolwiek mógł je znieść? Czy jej męski odpowiednik – kolejny „udręczony poeta” – w końcu wygra grę miłości? 

„Gonna troll you?” to interesująca zmiana tekstu. Czy cała piosenka trolluje go i jego styl „udręczonego poety”? I czy cały album trolluje go? To możliwe. Ale może to również oznaczać, że ona po prostu wytyka mu jego bzdury w sposób, w jaki nikt inny nie potrafi. 

„You left your typewriter at my apartment /Zostawiłeś maszynę do pisania w moim mieszkaniu” – mówi w outro – „Straight from the tortured poets department / Prosto z działu udręczonych poetów”. Ponownie widzi ten dowód jego ekscentryczności i zastanawia się, co to oznacza. 

Teraz, gdy ma maszynę do pisania „udręczonego poety”, czy to oznacza, że ​​jest oficjalnie również udręczoną poetką? Czy to nadal tylko jego emocjonalny bagaż, zajmujący miejsce w jej życiu, zbyt nieporęczny, by go usunąć? 

„Who else decodes you? / Kto jeszcze cię rozszyfruje?” – podsumowuje. To zagadka, którą tylko ona może rozszyfrować. Jeśli to spieprzy, nie będzie miał już szansy na rozszyfrowanie swoich kodów. Wtedy będzie po prostu szalonym artystą, który nosi ze sobą maszynę do pisania, nie mając gdzie jej odłożyć. 

 

Jaki jest ogólny przekaz tego utworu? Taylor jest udręczoną poetką. Ma po prostu bardziej lśniącą, bardziej elegancką powierzchowność niż jej poprzedniczki. Chce partnera, który będzie mógł się z nią utożsamić na tym poziomie i w tym utworze znalazła to. Czy to potrwa? Kto wie. Ale przez jeden błyszczący moment – ​​lub Fortnight  - mogła przeżyć swoje marzenia o udręczonym artyście. Ale potem, nagle  odeszli, albo się rozstali. Jej udręczony poeta odszedł, a udręczona poetka w jej wnętrzu odeszła wraz z nim.Gdzie poszli? I co ona zrobi dalej?