Zdobycze biblioteczne - Olga Tokarczuk, Ostatnie historie

Tytuł: Ostatnie historie

 Autor: Olga Tokarczuk

Wydawnictwo: Literackie

Liczba stron: 292

Oprawa: twarda

Książki Tokarczuk są bardzo wymagające. Przynajmniej ja nie mogłabym czytać pozycji tej autorki w autobusie. Tylko cisza, spokój, skupienie i kocyk. W innym wypadku nie wiedziałabym, co czytam.

W „Ostatnich historiach” Tokarczuk ukazuje historie trzech kobiet: babki, matki i córki. Parka jest najstarszą z rodu. Mieszka z mężem wysoko w górach. Zimą są odcięci od świata. Ida – cierpi na nerwicę, jakieś stany lękowe. W nocy często budzi się zlana potem. Czasem zatrzymuje się jej serce. Przynajmniej jej się tak wydaje, że na chwilę zamiera, przestaje bić. Jest rozwódką, która często wspomina byłego męża. Maja, córka Idy, porzucona kobieta z dzieckiem. Mieszka na tropikalnej wyspie.

Może się wydawać, że te trzy kobiety łączą tylko więzy krwi. Nie rozmawiają ze sobą, nie wspominają, nie utrzymują żadnego kontaktu. Ale jest to tylko pozorność.

Autorka chciała ukazać świat oczami kobiety – mądrej, inteligentnej, odważnej, silnej, gotowej na wszystko. Powieść ta zmusza nas do zastanowienia się nad własnym życiem, a przede wszystkim nad kwestią śmierci. Temat ten jest wciąż aktualny. Ludzie z jednej strony się jej boją, wyczekują, zastanawiają się. Natomiast kwestie tę Tokarczuk najwyraźniej w świecie uzwyczajniła. W jej świecie to nic nadzwyczajnego i w różny sposób dotyka ona każdą z bohaterek. Ponadto człowiek zastanawia się po lekturze nad przemijaniem, samotnością, przeszłością.

"Myśl o własnej śmierci jest dobra, cierpko-słodka jak młody agrest, jak pierwsze jabłka".

Książka momentami jest bardzo przygnębiająca i smutna, ale też poruszająca i mądra, a Tokarczuk jest mistrzynią języka. Dużym plusem książki jest to, że czytelnik może się zabawić w śledczego, który nie ma historii podanej na tacy. Tylko sam po kolei odkrywa nowe fakty dotyczące bohaterek. 

Buziaki, 
Paulina