Leslye Walton, Osobliwe i cudowne przypadki Avy Lavender

Tytuł: Osobliwe i cudowne przypadki Avy Lavender

 Autor: Leslye Walton

Wydawnictwo: SQN

Liczba stron: 300

Oprawa: miękka

O tej książce mówi się od dłuższego czasu. Skoro tak, więc ja też poczułam potrzebę jej posiadania. Żeby się dowiedzieć, skąd tyle krzyku!

Przede wszystkim na pierwszy rzut oka widzimy przepiękną okładkę, utrzymaną w kolorach nieba (z brzegów granatowa, a kierując się do środka jest coraz jaśniejsza). I do tego to tajemnicze, miedziano-rude pióro! Właśnie ta okładka jest zapowiedzią cudowności.

Główną bohaterką powieści jest Ava Lavender. Śliczna dziewczyna. Zwykła nastolatka.  I nie byłoby nic w tym niezwykłego, gdyby nie to, że Ava urodziła się… ze skrzydłami! Czynią one z niej z jednej strony anioła, ale z drugiej, potwora, dziwadło, obiekt zaciekawienia.

Dziewczynę wychowuję matka Vivienne (która posiada niesamowity zmysł węchu) oraz babka Emilienne (która widzi zmarłych). Ava dorasta z bratem Henrym. Odizolowana od otoczenia pragnie żyć jak normalna nastolatka.

Narracja powieści prowadzona jest przez Avę. Szuka ona odpowiedzi na pytanie dlaczego jest właśnie taka. Dzięki niej poznajemy historię rodu Roux i jej członków. Już tutaj dowiemy się, że to nie jest zwyczajna rodzina. Poznamy niezwykłość, niesamowitość i magię.

Książka ta opowiada o nadziei, przeciwnościach losu, przywiązaniu, rozstaniu, porzuceniu, rozczarowaniu, tęsknocie, poświeceniu, przyjaźni, miłości – tej pierwszej, silnej, prawdziwej, głębokiej. O tym, że jeśli będziemy myśleć o przeszłości to nie zrobimy kroku do przodu i stracimy życie, które jest tak cenne, a mamy je tylko jedno. O tym, że mamy wartościową osobę na wyciągniecie ręki, a wcale jej nie zauważamy. O tym, że nie zawsze uda nam się ochronić najbliższych przed złem świata. Książka czasem jest tak bolesna, że zapiera dech w piersiach.

„Osobliwe i cudowne przypadki Avy Lavender” wzbudziły we mnie skrajne emocje i uczucia: radość, smutek, wzruszenie, złość, zniecierpliwienie. Jednak czyta się ją bardzo przyjemnie i szybko. Żałuję jednak, że tak szybko się skończyła. Pochłonęłam ją niczym M&M’sy. Nim się obejrzałam,  a paczka została pusta.

Książkę tę znajdziemy w kategorii: dla młodzieży. Uważam, że dorosły czytelnik może po nią jak najbardziej sięgnąć.

Buziaki,

Paulina

Garść cytatów

Znowu on. Los. To słowo często towarzyszyło mi, kiedy byłam dzieckiem. Szeptał do mnie z ciemnych kątów pokoju w czasie samotnych nocy. Był pieśnią ptaków na wiosnę i wołaniem wiatru w nagich gałęziach zimowego popołudnia. Los. Zarówno moja udręka, jak i pociecha. Mój towarzysz i moja klatka.

*

Miłość, jak powszechnie wiadomo, kieruje się własną logiką, za nic mając nasze plany czy zamiary.

*

Dla wielu byłam wcieleniem mitu, uosobieniem najwspanialszej legendy i baśni. Inni uważali mnie za zmutowanego potwora. Ku mojemu nieszczęściu raz zostałam wzięta za anioła. Dla matki byłam wszystkim, dla ojca nikim. Babcia każdego dnia widziała we mnie wspomnienie ukochanych osób, które od niej odeszły. Ale ja znałam prawdę - głęboko w sercu zawsze to wiedziałam.

Byłam po prostu zwykłą dziewczyną.

*

To, że miłość nie wygląda tak, jakbyś tego chciała, nie znaczy, że jej wokół ciebie nie ma.

*

A ja – ja urodziłam się ze skrzydłami, jako odmieniec, który nie miał prawa liczyć na coś tak majestatycznego jak miłość. To nasz los, nasze przeznaczenie, to ono decyduje o takich rzeczach, prawda?

*

Niektórych z nas śmierć nie zostawia w spokoju. Za mną podąża od wielu lat. Swój pozna swego. Masz ten rodzaj smutku, którego nie można się pozbyć, jest on częścią ciebie. A ludzie to widzą. Czują to. A nikt nie lubi czuć śmierci, zwłaszcza w miejscu, gdzie spożywa posiłek.

*

I to może być sedno problemu: wszyscy boimy się siebie nawzajem, bez względu na to, czy mamy skrzydła, czy nie.

*

Myślę, że śmierć podobna jest do otrucia albo gorączki - wyszeptałam. - To jak bycie o krok przed wszystkimi. Krok tak duży i szeroki, że dogonienie cię staje się niemożliwe, i jedyne, co możesz zrobić, to patrzeć, jak wszyscy ci, których kochasz, znikają.

*

Nosił też inne blizny, takie, które są nie widoczne dla oka. Miał ich zdecydowanie więcej niż Viviane. Każde z nich rozmyślało nad tym, gdy leżeli jedno obok drugiego. Powietrze ochłodziło się, a księżyc wspinał się po niebie.

*

Może byłaby to trwalsza, głębsza miłość: prawdziwa i stabilna istota, która mieszkałaby w tym domu, korzystała z łazienki, jadła ich jedzenie, przenikała pościel we śnie. Miłość, która pocieszałaby ją w płaczu, która zasypiałaby z klatką piersiową przyciśniętą do jej pleców.

*

(...)dopóki nikogo nie pokocha, nikt nie umrze ani nie zniknie.